Onvolmaakte schepsels

"Hoe kan een volmaakte God een onvolmaakt schepsel scheppen?"

Een vraag van Johann Gottfried Herder, die enige overpeinzing wel waard is. Dit is uiteindelijk mijn antwoord:

Een volmaakte God kan niet anders dan onvolmaakte schepsels scheppen. Een volmaakt schepsel zou identiek zijn aan, en één met, de volmaakte God. Een beetje als "twee eeuwigheden": het voegt niet toe, want toevoeging is overbodig. Dat is de eerste paradox. De tweede paradox is dat zelfs een benadering van volmaking zou vereisen dat de geschapen wezens geen kwaad doen. Dat vereist dat ze geen volstrekt vrije wil kunnen hebben, want ze moeten dan niet kunnen kiezen om kwaad te doen. Maar absentie van vrije wil is een imperfectie in zichzelf! Daarom moet een volmaakte God een universum scheppen waarin vrije wil bestaat, en dat impliceert dat de schepsels in dat universum voor het kwade kunnen kiezen, en daarmee onvolmaakt zijn. Toch is dit de enige weg die open ligt voor een volmaakte Schepper. Wij moeten kunnen kiezen voor het goede, want alleen dan heeft het betekenis.

Over de aard van het kwaad

De aard van het kwaad. Wat kunnen wij daar eigenlijk van zeggen? Ik vraag mij dat af omdat er een fascinerende discussie ontstond toen een lichtelijk verdwaalde geest een nogal beschimpend bericht op Facebook plaatste, aangaande enkele uitspraken die Paus Franciscus onlangs over het kwaad en de duivel heeft gedaan.

Helaas liep die discussie, zoals eigenlijk altijd, snel uit op een verbale strijd tussen gelovigen en atheïsten, die al snel nog maar weinig te maken had met het originele onderwerp. In die escalerende discussie raakte het eigenlijke onderwerp (de aard van het kwaad) snel ondergesneeuwd. Toch zit daarin een aardig vraagstuk. De Paus beschrijft het kwaad - te weten de duivel - als een actieve kracht. Zijn woordkeus is daarbij nogal beeldend, dus hoe letterlijk we dat moeten nemen blijft onduidelijk.

Zelf vermoed ik dat die woordkeus niet de verstandigste is geweest. De aard van het kwaad is volgens mij per definitie negatief. Zoals duisternis de absentie van licht is, zo is het kwaad de absentie van het goede. En precies zoals het licht de duisternis verdrijft, kan het kwaad niet bestaan waar het goede heerst. Omgekeerd zal het kwaad automatisch en moeiteloos heersen waar het goede niet actief aanwezig is.

Daarin ligt een zekere verbintenis met het Christelijke besef dat de mens "geneigd is tot het kwade". Accurater geformuleerd: de mens die niet actief kiest voor het goede, kiest daarmee voor het kwade. Wie neutraal wil zijn, kiest feitelijk partij voor het duister. Dit maakt het kwaad tot iets anders dan de Paus beschrijft. Het is geen actieve macht. Het kwaad schuilt in het verzaken van het goede.

Het kwaad is geen actieve kracht, maar is juist geheel latent. Dat is echter een misleidend attribuut, dat ons het kwaad onterecht doet onderschatten. Het is wel latent, maar ook universeel aanwezig. De uitwerking ervan ligt verscholen in menselijke zwakte. De mens wordt niet actief aangetrokken door het kwaad, maar vervalt er automatisch in door het goede te verzaken. Het goede vereist per definitie morele en intellectuele inspanning, het kwade niet.

Uiteindelijk is het dus morele luiheid waar wij voor moeten waken. Ledigheid, zo blijkt, is nog altijd des duivels oorkussen.

Donald de Sterke: het onbezongen succes van president Trump

Het is nu meer dan een jaar geleden dat Donald Trump werd verkozen tot president van de Verenigde Staten. Rond de datum van de verkiezing werd er door veel verzuurde commentatoren bijtend opgemerkt dat Trump in een jaar tijd nauwelijks iets had klaargespeeld. Alleen dat al was niet waar, maar het is nóg interessanter dat Trump pas in januari van dit jaar daadwerkelijk aantrad. Pas in januari volgend jaar zit zijn eerste jaar er echt op, en de afgelopen maand heeft hij kort achtereenvolgens meerdere successen behaald.

Tradition and Hierarchy

Wisdom for the ages. Many of those who are, like myself, opposed to the coercive power of the state would nevertheless do well to keep this in mind. A voluntary society will not survive if it becomes an egalitarian free-for-all. On the contrary: a voluntary society will only thrive if it becomes highly hierarchic.

The difference with the coercive state society is that these voluntary hierarchies will be natural, instead of artificial. Those in positions of authority will only be there because they are endowed with that authority by those who voluntarily follow such leaders. And they will only retain their authority as long as they remain worthy of it.

This is the ancient basis of kingship, and aristocracy, and priesthood. It is to those deep roots that we must now return.

In blue, we have the US states that have a smaller population than Los Angeles County. This is an enlightening map in the context of the debate about whether or not the Electoral College should perhaps be abolished.

The issue people have with the EC is that it leads to unequal representation: it entails that the vote of a person in a low population state is weighed more heavily than the vote of a person in a high population state. Of course, constitutionally speaking, the states elect the president. The people of each state send Electors, who will vote for a presidential candidate on that state's behalf. Still, the people of the low population states still do get more 'elector per capita' than the people in high population states. They get more bang for their buck (or in this case, for their vote).

However.. if you simply get rid of the EC, every single election will be decided by California, New York, Texas and Florida. All campaigns will focus there, and the rest of the states will become largely meaningless (politically speaking). Generally speaking, only the interests of those four big states will be considered when political decisions are made. This is also very far from equal representation.

So whatever you do, it seems, the current system will be unfair. As far as I can tell, any real solution would require a more fundamental (indeed drastic) reform. There are only two solutions I can think of that would solve the issue of representation:

1. Cut up the states with large populations and merge the states with small populations. Considering that the USA's largest city by population (NYC) has c. 8,5 million inhabitants, and that such a city would be hard to divide into multiple states, this number would become the "state population standard" by default. NYC would become a city-state, and the rest of the USA would be re-organised into 37 other states, each with roughly 8,5 million inhabitants. Some would be small (centred on a big city), others would be vast and largely rural. Nevertheless, each would have roughly the same population, so the same representative weight, regardless of whether or not there's an EC.

2. Radically decentralise the USA, so that 90% of all political decisions are made on a state or local level. Have the federal government reduced to main (national) infrastructure, the FBI, the US Marshals, foreign affairs and the military. That way, the 'weight' of any given state simply becomes far less important, because nearly all of politics plays out within the states themselves.

Personally, I'd suggest combining the two above ideas. Radically decentralise and re-organise the states at the same time. Why? Because lots of states have both progressive (often urban, high population) areas and conservative (often rural, low population) areas. Consider coastal California and inland California, for instance. Separating these areas would, combined with decentralisation, mean that in every new state, the vast majority of the population would get exactly the politics they'd like. Los Angeles could be a wildly progressive place, while inland regions in northeastern California could be part of a completely separate conservative state. And because the USA would be very decentralised, none of this would have undue influence on the rest of the Union.

Perhaps there is some other, better way to cut this Gordian knot of representative imbalance, but if so, I've yet to find it. As far as I'm concerned, the best solution is to bring politics closer to home.

Weimar-Europa

We hebben het te lang gemakkelijk gehad, hier in Europa. Te lang hebben we ongestraft kunnen teren op een erfenis die ons is nagelaten door mensen die er destijds hard voor hebben gewerkt en gevochten. Nu is ons kapitaal—cultureel, intellectueel, economisch, ethisch, aesthetisch—feitelijk op. Wij moeten ofwel opstaan en opnieuw werken en strijden, ofwel verder wegzakken in lethargie en daarmee uitsterven. Andere keuzes zijn er niet. Doch welk van deze twee paden wij ook kiezen, de nabije toekomst zal harder zijn dan het heden. Er komt heel wat ellende op ons af. Het is Weimar in Europa. Net als in de vorige eeuw—net als in alle eerdere eeuwen—zal de huidige decadente maatschappij van stuurloze nihilisten zichzelf over de rand van de afgrond werpen.

De kwaadaardige fictie van intellectueel eigendom

Intellectueel eigendom is een verwrongen en schadelijk idee; een kwaadaardige fictie die zelden iets positiefs heeft opgeleverd. Het is een uitvinding van de zogenaamde moderniteit en is pas in de twintigste eeuw overal in het Westen opgelegd. Dit is veelal het gevolg geweest van lobbyisme van grote corporaties die er baat bij hadden dat zij het “recht” konden claimen op “eigendom” van een idee. Op die manier konden ze concurrenten uit de markt werken. In de kern is intellectueel “eigendom” ontstaan als een pervers instrument van oligarchen en monopolisten. Het bespoedigt de innovatie niet, maar vertraagt ontwikkeling en verhindert concurrentie. Het belangrijkste bezwaar tegen intellectueel “eigendom” is echter dat het een inbreuk is op het echte eigendomsrecht.

De genezing van het zorgstelsel

De verhoging van het eigen risico in de zorg die vorige week werd aangekondigd en deze week werd bevestigd kreeg de poppen weer eens flink aan het dansen. Populistische politici tuimelden bijkans over elkaar heen om uit te drukken hoe vreselijk het is. Vanzelfsprekend kreeg de “marktwerking in de zorg” de schuld van alle ellende. Zeker op links ratelde men voorspelbaar verder over hun eeuwige utopie: gecollectiviseerde zorg als oplossing voor alle misère. Het feit dat landen waar zo’n systeem bestaat doorgaans zeer slechte zorg bieden mag de fictie van de socialistische heilstaat niet in de weg staan. Men heeft tenslotte ooit een propagandistische documentaire gekeken over de zorg in Cuba, waarbij enkel de luxe ziekenhuizen voor de stinkend rijke partijtop werden getoond, en dus gelooft men heilig dat collectivisering van het zorgstelsel soelaas zal bieden. Men herinnert zich vaag, of beeldt zich dat tenminste in, dat het ziekenfonds lekker goedkoop was, dus private verzekeringen zullen wel het werk van de duivel zijn.

De werkelijkheid is wat complexer.

Maximumprijzen en rantsoenering maken rampen erger

Herfststormen teisteren het noordelijk halfrond dezer dagen, zoals jaarlijks het geval is, en anders dan in het klimatologisch uiterst gematigde Nederland betekent zo’n storm elders ter wereld een mate van verwoesting die hier ongekend is. Ook hier veroorzaken stormen schade, maar die is onvergelijkbaar met wat wij onlangs hebben mogen zien—van een afstand—in Texas, Florida en het Caraïbisch gebied. Stormen zijn daar orkanen, die een spoor van chaos en vernietiging achter zich laten. En in dergelijke extreme situaties tonen ook mensen hun meest extreme aard. Buitengemene dapperheid en compassie worden gespiegeld door onwaarschijnlijk opportunisme en wreedheid. Terwijl sommigen hun medemens met gevaar voor leven uit het rampgebied redden, misbruiken anderen de katastrophe om wat over is van andermans bezit te plunderen.

Het mag niet verbazen dat de woede om dat laatste groot is, en altijd zal zijn. Dergelijke nijd over opportunisme keert zich iedere keer dat zo’n ramp zich voordoet echter óók tegen een ander phenomeen dat zich dan onvermijdelijk voordoet: de drastische prijsverhogingen van noodzakelijke (levens)middelen. Daar was ook dit jaar in Amerika veel over te doen. Tankstations die in het orkaangebied brandstof verkochten tegen exorbitante prijzen. Voedsel dat tien keer duurder was dan normaal. Uitbuiting! Woekerpraktijken! Een grof schandaal!

En ja, het lijkt inderdaad cru, wanneer in een noodsituatie de prijzen zo omhoog gaan. Meer dan ooit hebben mensen bepaalde middelen nodig, en wie die middelen bezit kan dus flink verdienen over de rug van anderen. Emotioneel als de mens is, kan het niemand echt verbazen dat dergelijke zaken door velen instinctief worden vergeleken met het wangedrag van de plunderaars en rovers die menig rampgebied onveilig maken. Toch zijn deze zaken in werkelijkheid volstrekt onvergelijkbaar. Een ramp misbruiken om anderen te bestelen is een bijzonder meedogenloze uitvoering van gedrag dat altijd misdadig is. De drastische verhoging van bepaalde prijzen in zo’n situatie kan kil opportunisme zijn, maar heeft vaker een andere oorzaak. Daar komt bij dat het verhogen van prijzen aan de hand van omstandigheden de normaalste zaak van de wereld is. Het is begrijpelijk dat mensen op basis van hun emoties zoiets zouden willen verbieden, maar dat zou de rampspoed uiteindelijk alleen maar erger maken.

Het staken van de stakingen

Bij onze zuiderburen zijn—wederom—spoorstakingen aangekondigd voor dit najaar. Dit is in Nederland ook bepaald geen uitzondering, noch is het in enig West-Europees land ongebruikelijk dat er wordt gestaakt. Sterker nog: het is eerder uitzonderlijk te noemen wanneer er op enig moment nergens in West-Europa een staking gaande is. Het zogenaamde “recht” om te staken is verworden tot een pervers pressiemiddel van de vakbeweging om de eigen belangen te dienen. Het is hoog tijd dat de wetgeving op dit gebied volledig wordt aangepast.

Imaginary victims

It's very interesting how there are always people who completely warp historical reality to suit their political agenda. I just now came across a bizarre claim by a Native American action group, claiming that European settlers in the USA (not the Americas as a whole, just the USA!) have historically killed 50 million Native Americans. And that's with disease not even included: they purely mean the purposeful killing of natives.

50 million. What a number! But a number out of thin air. The truth is that, after the Old World diseases had burned their way through the New World, there were only about 10 million Native Americans left in all of the Americas! Perhaps, if we're charitable, some 3 million of those lived in what is now the USA. How can you murder 50 million in a region where only 3 million exist? How could that be done? Do tell.

Either out of incompetence or out of wickedness, these 'activists' with their (too-)big claims are conflating certain numbers to fit their own narrative. The truth is that much larger numbers of Native Americans than those c. 10 million have indeed historically existed... but they died in vast multitudes due to disease. In all likelihood, Old World diseases killed c. 90% of the pre-contact population of the Americas. If the post-disease population is c. 10 million, that would make the pre-contact population c. 100 million.

Needless to say, there is a lot of debate about that. Historiographers once tended to consider numbers like 2 or 3 million when estimating how many Native Americans there must have been in 1491. But Henry F. Dobyns rather convincingly made the case for a number between 90 and 110 million, spread across the Americas.

Even the modern-day "low counters", who are sceptical of such high claims, simply believe that disease killed fewer people, like 50% for instance. (That's about the lowest credible estimate in use today.) So there are those who believe that disease killed 90% of the pre-contact population, leaving behind 10 million or so. And then there are those who believe disease killed perhaps 50%... leaving behind 10 million or so.

This is important to note, because this is where those 'activists' get it all wrong. In truth, the low counters simply believe there were much fewer pre-contact natives than the high counters do. That is the point of contention. But the 'activists' muddle the numbers. They claim the pre-contact numbers of the high counters (100 million) and the death rate of the low counters (50%) and claim that post-disease, there were some 50 million natives left.

That's simply not the case. And even then, that would be a number for all of the Americas, and not just for the USA.

Whether disease killed roughly 10 million or roughly 90 million or some number in between... that's still being debated. [1] But that there were roughly 10 million natives left in total after the disease had burned its way through the population is not under discussion.

Of those remaining 10 million, Europeans no doubt killed quite a lot. Although the fact that there are about 69 million Native Americans around today (which means considerable population increase from those 10 million), the amount killed by Europeans must not be overestimated. We are probably talking about hundreds of thousands. Probably not about multiple millions. Certainly not about tens of millions, which weren't there in any case.

-----------

[1] A footnote regarding the discussion about pre-contact numbers. Personally, I tend towards the position of the high counters. The effect of disease cannot be underestimated. By the accounts of Hernando de Soto (the conquistador, obviously, not the economist), who traveled the southeastern (later-to-be) USA in the 1500s, the place was filled with settlements. Hundreds of towns, from Florida to the Mississippi. When latter-day explorers reached the area again in the 1700s, they found... nothing. Except that De Soto had not made these villages up. Their archeological remains have been found. As have the mass graves that started appearing after he passed through.

The thing is, he brought livestock along, and animals escaped into the wild. They spread European disease, which killed countless natives and utterly destroyed many communities. This all happened without any Europeans there to witness or actively influence events. De Soto was gone when the dying started, and by the time other Europeans reached the area again, it was all over...

Een goed plan: hef de failliete staat Illinois gewoon op

De Amerikaansche staat Illinois is feitelijk bankroet. Erger dan bankroet: diep in de schulden, en bovendien ook nog eens onbestuurbaar geworden door corruptie en incompetentie binnen de overheid. Niet bepaald een verrassing: de Democratische partij heeft in Illinois al decennia de alleenheerschappij, en dat heeft geleid tot ernstig machtsmisbruik.

John Kass van de Chicago Tribune heeft echter een oplossing: gewoon de hele staat opheffen. Niet zeuren; zonder gemiep een einde aan maken en in stukken knippen.

De column van Kass bevat lekker satirische elementen, maar het voorstel is te goed om niet serieus te nemen. Het enige dat je eraan hoeft te veranderen is dat Chicago gewoon een soort linkse stadstaat moet worden. De politieke elite daar heeft alle problemen om te beginnen veroorzaakt, dus die moeten de verantwoordelijkheid ook dragen. Men moet gewoon stukken van Illinois afknippen totdat enkel Chicago overblijft... met de problemen en de overheidsschuld en de criminaliteit (die daar heel hoog is, terwijl de wapenwetten er al heel lang heel streng zijn...)

Opvallend genoeg zijn de mensen in de regio het daar ook mee eens: op het plan van Kass komen onverwacht veel positieve reacties binnen, maar wat opvalt is dat reacties uit Wisconsin één duidelijk punt van kritiek hebben. Deze staat zou Chicago en omstreken moeten 'overnemen', en de inwoners van Wisconsin hebben daar geen zin in. "Wie wil die stad in godsnaam hebben?"

Gelijk hebben ze. Laat Chicago maar over aan de Democraten die zowel die stad als de staat hebben verpest. De rest van Illinois kan dan worden overgenomen door de buurstaten, die vast beter zorgen voor de gebieden in kwestie. Zoals ik al eerder schreef over Californië: terminaal links georiënteerde gebieden moeten worden afgescheiden en aan hun lot worden overgelaten. Enkel wanneer ze andere gebieden niet meer kunnen uitzuigen, leren ze om eens op eigen benen te staan. Meestal is het dan snel afgelopen met de socialistische illusies.

Patriots and Tyrants

Robert E. Lee was the foremost general of the Confederate forces in their desperate war for independence from northern tyranny, which sought to illegally subdue them by armed might after they had chosen to separate themselves from the central government in Washington DC. His words, quoted above, are a clear indication of his character and his motives. In a time when Abraham Lincoln is often (wrongfully) regarded as a heroic figure, and the Southern secession is (equally incorrectly) viewed as evil and treasonous, we should take some time to explore Lee's reasons for supporting Virginia in its secession and opposing Lincoln in his war of conquest.

General Lee, an educated man, knew very well the shape of history— and he tried his best to fight in the name of his sovereign state, Virginia; defending it against the despotic ambitions of Lincoln and his centralist ilk. The victory of the northern aggressors, in their war against the southern states that peacefully and lawfully seceded, remains a great tragedy. That war destroyed the last bastions of honour and aristocracy in North America, thus sealing the fate of the United States. Rather than saving the Union, Abraham Lincoln and his butchers destroyed it, and put a centralist colossus in its place. This was their plan from the outset, and fighting that depraved ambition was the South's foremost reason to secede in the first place. (Anyone who claims that it was primarily about slavery is either wholly ignorant or wholly evil.)

Everything Lee predicted has come true, and the United States are fated to perish— at least in their current form. Observe that I write "their form", because the states ought to be referred to in the plural. But nowadays, we all too often hear "the United States is" rather than "the United States are". That, too, is the legacy of northern aggression and centralism. And it is exactly that unitary, centralist moloch that will ultimately perish. One may hope that one day, there will again be sovereign and voluntarily united states, once more capable of bringing something worthwhile into this world.

Until that day comes, we should do our best to remember the courage and honour of general Lee, in a world where uneducated scoundrels are tearing down the statues that were once put up the memorialise him and his fellow heroes of independence.

Een extra lange uitzending van de Batavieren Podcast

Gisteren had ik een aangenaam gesprek met Sander van Luit, die mij interviewde in het kader van de Batavieren Podcast. De tweede keer alweer—wij spraken elkaar kort na de verkiezing van Donald Trump ook al—en deze keer een extra lange uitzending. Tweeënhalf uur. Gaat u er maar even rustig voor zitten.

We hebben het over de 'culture wars' en de opkomst van de alt-right beweging. We hebben het over regressief links en de repressieve islam. En tot slot hebben we het over de Westersche beschaving die ik daar graag tegenover in stelling wil brengen... en over het intellectuele curriculum voor zelfstudie dat ik onlangs heb samengesteld, opdat men zich deze Westersche beschaving ten diepste eigen kan maken.

Luister alhier naar de nieuwe uitzending.

Paideia: a curriculum (in the form of an extensive reading list)

In ancient Greece, the ideal of education involved far more than the learning of facts and the mastering of skills. More, even, than the training of intellect and the honing of abstract reasoning skills. Beyond intellectual refinement and physical training, the Greek educational ideal also involved the shaping of moral character and philosophical excellence. The ideal education involved rhetoric, grammar, history, philosophy, scientific disciplines (such as mathematics, physics, geography and biology), literature, poetry, music and a variety of physical disciplines (such as gymnastics, wrestling, horsemanship and archery). All these aspects were not seen as separate, but as facets of an undivided whole. They supported and enhanced each other, jointly contributing to a complete education.

This educational ideal was called paideia.

Californian secession? Great! But let's re-draw some borders first...

So. The California secession movement starts gathering petition signatures. I think this is an awesome idea. Not because I think it'll be good for California. No. California will turn into a socialist shithole, that can no longer feed on the rest of the union. But it will be GREAT for the USA. Without California's electoral votes, there will never be another Democratic president.

Regardless of such considerations, I will simply state that I generally defend the right of secession simply because I support the principle of it. With that in mind, I must observe that when right-wing activists quite recently suggested that Texas should secede (during Obama's administration), they were called traitors and racists.

A typical case of the left-wing "it's okay when we do it!"-mentality, then. But never mind that. Let them go ahead. Let them secede. So much the better for the rest of the USA. But before we start cheering for the secession of California, I think it's wise to reconsider the whole idea of the so-called "left coast". After all, it's not like all of California is left-wing. No; it's the coastal strip and the southern portion of the state. The northeastern part is solidly Republican. The left-wing part is just far more densely populated, so they force the entire state to always go Democratic. Considered in that way... California should be split up before any vote regarding secession takes place.

In the same way, sparsely populated Nevada is almost always forced to go left-wing, just because densely populated Las Vegas always goes that way. And the northeastern states of Washington and Oregon are also pulled to the left by their coastal cities, while the rural hinterland always votes Republican.

I propose the following, for the consideration of my American friends: that the borders of these four states are radically re-drawn, to create a Democrat-dominated "California" and "Oregon", and a Republican-dominated "Nevada" and "Washington". The two left-wing states should then be given the option to secede (or to join Canada and Mexico, respectively).

Even if the Democratic states stay with the union, this will at least free the Republican parts of the current states from Democratic overlordship, turning four Democratic states into two Democratic and two Republican states.

The map would look a bit as pictured here, with the Democratic states in shades of pink, and the Republican states in shades of yellow. I have based the border on multiple electoral maps, after figuring out which regions generally vote Democratic, and which regions generally vote Republican. I admit it's just a crude concept formulation, but it gets the idea across.

De Batavieren Podcast: David Engels en de Spengleriaanse toekomst

De Batavieren Podcast, waaraan ik recentelijk deelnam, biedt wederom een bijzonder fascinerende uitzending. David Engels, een interessante denker, wordt hier door Zlata en Sander geïnterviewd inzake zijn Spengleriaanse kijk op de geschiedenis, het heden... en de toekomst.

Ikzelf ben óók een Spengler-adept, en ik kan de kijk van dr. Engels op diverse zaken absoluut waarderen. Ik denk tevens dat hij gelijk heeft over de algemene vorm der dingen... maar ik denk dat hij specifieke dingen anders waardeert dan ik dat zou doen. Om die reden adviseer ik iedereen die denkt een beetje mijn geestverwant te zijn aangaande cultuur, geschiedenis, politiek etc. absoluut om deze podcast te beluisteren. Maar ik adviseer iedereen eveneens om kritisch te luisteren.

Even wat meer inhoudelijk: dr. Engels ziet het door hem (correct) voorspelde einde van de huidige democratie in de nabije toekomst als toch wel spijtig. Hij verwacht meer authoritair bestuur in de toekomst, en daar is hij niet blij mee. Ikzelf denk dat hij te pessimistisch is, en dat de huidige democratie vervangen gaat worden door een meer traditionalistisch (doch niet minder vrij of welvarend) systeem. In veel aspecten denk ik dat een post-democratische orde méér vrijheid zal garanderen dan de huidige dictatuur van de massa. (Die in realiteit een dictatuur van de oligarchie is, die de massa bespeelt.)

Er is één punt waar ik het echt fundamenteel oneens ben met dr. Engels. De man brengt het allemaal met nuance, en dat waardeer ik, maar hij is uiteidelijk toch (impliciet) nogal denigrerend over de critici van massa-immigratie. Hij vergelijkt de huidige migratie-golf met demographische veranderingen in de latere dagen van de Romeinsche Republiek. Niet bepaald terecht: die immigranten behoorden tot andere Indo-Europeesche (ook wel: Arische) volkeren, en deelden dezelfde fundamentele oercultuur. Als je de massa-immigratie van islamieten wilt vergelijken met een situatie in die periode moet je wellicht eerder kijken naar de opkomst van het Christendom, die zich in de daaropvolgende eeuwen voltrok. Los van waarde-oordelen over verschillende geloven: ik zie nog weinig mensen die de Religio Romana aanhangen, en toch wel heel veel Christelijk erfgoed. De islam kan ons werelddeel net zo overweldigen en gaan overheersen als het Christendom dat heeft gedaan (en kan dat wellicht nog wel met méér daadkracht).

Zijn these dat islamitisch fundamentalisme niet geïmporteerd wordt maar hier is ontstaan (uit ons Westersche gebrek aan identiteit) is zeer laakbaar. Het is natuurlijk zo dat ons gebrek aan (respect voor) traditioneel Westersche waarden ons zwakker maakt... maar de islam is vanaf dag één gewelddadig en expansionistisch geweest. Ik krijg de indruk dat dr. Engels het inherente gevaar van een geweldsideologie zwaar onderschat. Wellicht gaat hij gewoon te ver in het Spengleriaans vergelijken van culturen, en concludeert hij daarom foutief dat culturen min of meer gelijk(waardig) zijn. Heel gevaarlijk!

Wel ben ik dit met hem eens: totdat we ons eigen identiteitsprobleem oplossen zijn we zwak en kunnen we dit probleem niet aanpakken.