Allereerst heeft het Hooggerechtshof van de VS de ‘travel ban’ van de president onverkort goedgekeurd. Lagere rechters gingen hun boekje te buiten door deze maatregel eerder te blokkeren. Deze overduidelijk gepolitiseerde actie van de lagere rechters kon (zeker ook vanuit Europa) op enthousiaste reacties rekenen, want de eerste overwinning op Trump zou nu een feit zijn. Die overwinning is echter uitgelopen op een faliekante mislukking voor de tegenstanders van Trump. Strenge beperkingen op het gebied van immigratie zijn nu eindelijk een feit geworden.
Daarnaast is de belastinghervorming waar Trump campagne mee voerde door beide kamers van het Congres gekomen, en met relatief weinig revisies. Deze belastinghervorming werd juist gezien als een heel moeilijke stap om daadwerkelijk gezet te krijgen. Toch is die stap, waar Amerika al meer dan tien jaar tegenaan hikte, nu wel gezet. De parallel met het verleden kon overigens niet doeltreffender zijn: ook president Reagan kondigde met veel bombast belastinghervormingen aan en kon daarbij op veel tegenstand rekenen. Hij zou immers de complete lage- en middenklasse verwoesten! Dat dit in de praktijk tot het absolute tegendeel heeft geleid wordt in linkse kringen tot op de dag van vandaag stilletjes onder het tapijt geveegd. We kunnen gerust aannemen dat Trump, net als Reagan, een belangrijke stap heeft gezet voor juist die lage- en middeninkomens.
De tegenstanders van Trump blijven echter roepen dat hij niets voor elkaar krijgt. Ze negeren zijn successen, en toeteren dus maar harder over wat hem (nog!) niet is gelukt. Zo staat er nog geen muur langs de grens met Mexico, en is het tot dusver niet gelukt om Obamacare af te schaffen. Wat betreft dat eerste: er staan wel al meerdere prototypes op enkele locaties langs de grens. Die worden nu getest op hun efficiëntie. Na de beoordeling wordt gekozen voor een definitief ontwerp, en begint de bouw van “the Wall”. Het proces is dus wel degelijk in gang gezet. Doen alsof er niets gebeurt is niet bepaald waarheidsgetrouw. Rome is niet in één dag gebouwd. De Chinese Muur ook niet, trouwens.
Daarbij is het hilarisch dat de tegenstanders van de muur hun eigen glazen blijven ingooien, zoals MSNBC onlangs deed. Tijdens het filmen van de bouw van de prototypes van de muur wilde de filmploeg duidelijk maken hoe onnodig de muur was. Tijdens het filmen was op de op de achtergrond echter zichtbaar hoe een groep illegalen de grens over probeerde te steken— waarmee op vrij ironische wijze het belang van een degelijke grensmuur duidelijk werd gemaakt.
Het moet worden toegegeven dat het een teleurstelling voor Trump moet zijn geweest dat een meerderheid in het Congres weigerde om Obamacare af te schaffen. Hij wilde die desastreuze zorgwet afschaffen, en dat is niet gelukt. Of men daar nu zo blij mee moet zijn is een tweede vraag. Het Amerikaanse ministerie van gezondheidszorg uitte al voor de verkiezing van Trump fikse kritiek op de zorgwet, die beslist niet naar behoren functioneert. Toenmalig president Obama wilde van deze kritiek niets horen. In respons op het Congressionele falen de wet af te schaffen liet het ministerie weten: “Americans are once again facing skyrocketing costs and plummeting choices because of Obamacare’s fundamental failures.”
Dergelijke kritiek is niet mals! Obamacare werkt gewoon voor geen meter. Een meerderheid in het Congres was tegen afschaffing. De Democraten waren sowieso tegen enige aanpassing, en er waren nog teveel Republikeinen, met name de beruchte RINO’s (Republicans In Name Only), die niet verder wilden gaan dan revisie van de wet. Trump stelde echter duidelijk dat beperkte herzieningen niet voldoende waren. Obamacare is zo verwrongen dat het zorgstelsel echt helemaal op de schop zal moeten. Trump heeft een zinloos compromis dus van de hand gewezen. Alles duidt erop dat hij wacht tot Obamacare onder zijn eigen falen ineenstort, om vervolgens een tweede keer te proberen de wet af te schaffen.
Inmiddels heeft hij overal waar hij kon subsidies en investeringen in het kader van Obamacare afgeschaft of drastisch gereduceerd. In de zojuist aangenomen wet voor belastinghervorming gaat hij nog verder. In die wet worden bepaalde verplichtingen die Obamacare aan alle Amerikanen oplegde gewoonweg afgeschaft. Het wordt makkelijker voor mensen om zich buiten Obamacare om te verzekeren. Dit draagt allemaal bij aan de geleidelijke instorting van Obamacare. In feite investeert Trump er gewoon niet in, staat hij verstandige mensen toe om hun handen er vanaf te trekken, en laat hij het geheel daarna afsterven. Iedere zakenman herkent daarin de logica: Trump stelt het kapitaal veilig, stuurt aan op een faillissement voor Obamacare, liquideert de zieke structuur vervolgens, en wil daarna een nieuwe en betere structuur opzetten.
Dit is een strategie die verre van kansloos is. Het feit dat Democraten gepanikeerd blijven herhalen dat het absoluut niet gaat werken “omdat mensen vertrouwen hebben in Obamacare” illustreert goed hoe wanhopig ze zijn. Hun enige hoop is dat mensen een zinkend schip blijven bemannen, terwijl Trump iedereen de vrijheid geeft om in een reddingsboot te stappen.Kortom: hoewel Trump duidelijk véél liever had gezien dat Obamacare nu al niet meer bestond, is zijn oorlog tegen de zorgwet van Obama waarschijnlijk nog niet afgelopen. En de voorbereidingen voor zijn nieuwe campagne zijn hoopgevend.
Is het dan correct om te zeggen dat de resultaten van Trump tot nu toe “gemengd” zijn? Nee, ook niet. Want zijn resultaten zijn ronduit goed. Geheel los van de migratiebeperkingen die nu in werking treden is het aantal illegale immigranten naar de VS sinds het aantreden van Trump dramatisch gekelderd. Naar het Amerika van Obama, waar een pardon en een uitkering in het verschiet lagen, wilden alle gelukszoekers ter wereld wel toe. Het Amerika van Trump belooft naleving van de wet, en voor wie legaal immigreert niets anders dan een bloeiende economie en dus veel kans op eerlijk werk. Nou, dan komen alleen de mensen van goede wil nog! Precies wat Trump beoogde.
Wat betreft die bloeiende economie: die is op gang gekomen zodra Trump verkozen werd. Toegegeven, de ‘upswing’ was al gaande voor zijn verkiezing, maar het feit dat de Dow Jones en het consumentenvertrouwen allebei omhoog schoten op de dag na zijn verkiezing spreekt boekdelen. Dat ze allebei wéér omhoogschoten op de dag van zijn inauguratie is al net zo veelzeggend. Inmiddels hebben ze records verbroken: de Dow Jones staat hoger dan ooit, het consumentenvertrouwen is hoger dan het ooit is geweest sinds 2007, en de werkloosheid in de VS is juist in tien jaar tijd niet zo laag geweest.
Talloze bedrijven zagen kort na de verkiezing van Trump af van hun voornemens om fabrieken in het buitenland te openen en fabrieken in de VS te sluiten. Waarom? Omdat Trump belastinghervormingen beloofde die het véél aantrekkelijker zouden maken om in de VS te investeren, en juist minder aantrekkelijk om te “off-shoren”. Die belastinghervormingen zijn nu dus aangenomen, dus de baanzekerheid in de VS neemt flink toe. Niet voor niets blijft de werkloosheid dalen en neemt het vertrouwen van de mensen steeds meer toe.
Het contrast met bijvoorbeeld Europa kon daarbij niet groter zijn. Terwijl Trump zich vooral richt op belastinghervormingen die het aantrekkelijker moeten maken voor bedrijven om in Amerika te blijven, wordt er in Europa continu op aangestuurd (door de Europese Unie, door nationale overheden, en door organisaties als Oxfam) om de zogenaamd kwaadaardige en criminele belastingontwijkers aan te pakken. Hun middel om deze onethische praktijken een halt toe te roepen? Nog meer controle en nog meer taxatie er over heen smijten, om te kijken wat blijft plakken. Waar Trump zich dus blijft richten op een vriendelijk klimaat voor ondernemers en er zo voor zorgt dat bedrijven meer mensen blijven inhuren op eigen grond, schieten wij ons hier continu in de voet en verdwijnen hier juist meer bedrijven en derhalve ook banen.
Niet alleen op binnenlands gebied zet Trump echter flinke stappen. Op internationaal vlak durft hij een duidelijke lijn te trekken. Hij weigert de VS zonder kritische overweging te committeren op het gebied van de klimaathysterie. Hij trekt de VS terug uit het “migratiecompact” van de VN, dat flinke schendingen van de nationale soevereiniteit behelsde en daarom voor hem onaanvaardbaar was. En pas geleden kondigde hij aan de wet te respecteren die te lang werd genegeerd, en Jeruzalem te erkennen als de hoofdstad van Israël. De Verenigde Staten hadden in eerste instantie gekozen dit niet te doen omdat dit de vrede in de regio wellicht zou kunnen aantasten. In de jaren ’90 werd echter met overweldigende meerderheid een wet aangenomen om de president te verplichten Jeruzalem te erkennen.
Achtereenvolgende presidenten hebben keer op keer gekozen om aanname van die wet met steeds zes maanden uit te stellen. Blijvende vrede is echter geen spat dichterbij. Trump heeft er genoeg van. Hij heeft het Congres om bevestiging van zijn voornemens gevraagd; de Senaat stemde unaniem vóór de erkenning van Jeruzamem als hoofdstad van Israël. Die erkenning is nu een feit, en Trump gaat voorbereiden dat de ambassade van de VS in Israël permanent wordt verplaatst van Tel Aviv naar Jeruzalem. Daarmee toont hij meer ruggegraat dan Bill Clinton, George W. Bush en Barack Obama tezamen óóit getoond hebben.
Standvastigheid legt hem geen windeieren. Obama kon tijdens staatsbezoeken niet zomaar op respect rekenen. Dikwijls liet Poetin hem urenlang wachten voordat hij tijd voor hem vrijmaakte. In China werd Obama een officiële ontvangst met égards ontzegd; hij moest achter uit de nooduitgang van Air Force One stappen, om zonder ceremonie en zonder persconfederentie het vliegveld te verlaten. Hoe anders vergaat het Donald Trump! In China kreeg Trump een vorstelijk onthaal met volle ceremonie. Hij kreeg alle tijd voor een persconferentie, en werd als eerste buitenlands staatshoofd sinds de oprichting van de Volksrepubliek verwelkomt in de Verboden Stad. Daar dineerden hij en Melania zelfs met president Xi Jinping en diens vrouw. Op zoiets zou Obama in geen duizend jaar hoeven rekenen. De chinese media gaven Trump zelfs de bijnaam “Donald de Sterke”. Wat Trump bewijst is dat kracht en standvastigheid veel effectiever zijn dan zacht idealisme en zalvende taal.
Onlangs werd, als een weinig verhulde poging tot het redden van zijn reputatie, nog verteld dat Xi Jinping Obama had uitgenodigd om allerlei zakelijke deals met hem te bespreken. Volgens Democraten hét teken dat de Chinese president wel degelijk Obama hoger had zitten dan Trump. Wie echter verder keek dan zijn neus lang is, zag dezelfde houding terug die we de jaren daarvoor al hadden gezien; de deals waren veruit in het voordeel van de Chinese president, die natuurlijk geen weerstand hoefde te verwachten van Obama. De ironie wil dan ook dat zelfs na zijn presidentschap Obama nog steeds als een weergaloze slappeling wordt gezien in China, terwijl Trump op veel respect kan rekenen.
Ook in Rusland werd Trump met alle respect ontvangen. Hem liet Poetin niet wachten. De media zagen daarin het zoveelste bewijs dat Trump met “de Russen” heult. In werkelijkheid is Trump juist veel meer dan zijn voorganger bereid om voet bij stuk te houden wanneer het op internationale relaties aankomt. Hij is juist minder geneigd om zich door Poetin te laten koeioneren dan zijn voorgangers, en precies daarom krijgt hij respect. Hij doet zijn Chinese bijnaam eer aan: hij stelt zich sterk op, en boekt resultaten, daar waar onze politici enkel op spot en hoon kunnen rekenen.
In de Westerse media is daarvan niets te merken. Uitsluitend gal wordt er gespuugd wanneer het over Trump gaat. Het grootste nieuwsverhaal inzake de Eurazische diplomatieke bezoeken die Trump maakte was dat hij op (blijkbaar) oncharmante wijze de karpers had gevoerd in Japan. Hij gooide het doosje voer in één keer in de vijver. “Wat een lompe barbaar!” heette het. “Premier Abe keek vol afschuw toe,” werd beweerd. Wat blijkt? Er was creatief in het filmpje geknipt, want enkele seconden vóór Trump het deed gooide Abe zijn bakje met visvoer op precies dezelfde wijze leeg. Trump volgde het voorbeeld van zijn gastheer dus gewoon. Niets barbaars aan. En de zogenaamde “afschuw” van premier Abe was volledig ingebeeld door de media.
De volstrekt eenzijdige en puur negatieve media-aandacht voor Trump schept een vertekend beeld. Vanwege precies dat proces waren talloze linksige mensen er blindelings van overtuigd dat die “oranje idioot” nóóit president zou kunnen worden. Ze waren verbijsterd toen hij de verkiezing won— en dat kwam puur omdat ze in een bubbel van hun eigen vooroordelen hadden geleefd. Sinds zijn verkiezingsoverwinning hebben ze klaarblijkelijk niets geleerd. Nog steeds wordt Trump als hopeloze idioot afgeschilderd, en wordt voorspeld dat hij ieder moment volledig af zal gaan en dan via impeachment de laan uit zal worden gestuurd. Als er één ding hierdoor duidelijk mag worden, is het wel dat de media en hun consorten de bubbel enkel groter en groter op blijven blazen en mensen zich steeds meer in die bubbel gaan keren.
Trump is bij een enorme groep mensen echter razend populair, en zijn onbezongen successen geven hem steeds meer en meer draagvlak. De media kunnen er ijskoud over zwijgen, de mensen die eindelijk weer werk vinden en weer perspectieven voor de toekomst zien hebben een héél ander beeld van de president dan de redactieleden van de Washington Post, de New York Times of CNN, laat staan die van onze eigen ‘betrouwbare’ NOS. Na een jaar tijd is het juist Trump die enkel sterker is te komen staan, terwijl de media en zijn politieke tegenstanders enorm verzwakt zijn door hun vendetta tegen hem. Het vertrouwen in de traditionele media is tot een historisch dieptepunt gezakt, al was dat alleen al door de smerige manier waarop alles uit ieder verband wordt gerukt, terwijl daadwerkelijke problemen onder het tapijt worden geveegd.
Het zijn de gezworen vijanden van Trump die in realiteit weinig concreets hebben klaargespeeld. Het eerder genoemde blokkeren van de afschaffing van Obamacare is hun enige wapenfeit. Al hun andere haatcampagnes zijn op niets uitgedraaid.De vermeende connectie met Rusland zou immers toch in no time ontdekt worden, gezien Trump niets anders is dan een betaald poppetje van Poetin? In de tussentijd is er nog steeds geen enkel bewijs gevonden jegens Trump gevonden, terwijl het bewijs dat er wel is, laat zien dat het juist Clinton is geweest die als minister door allerlei verstrengelde belangen diep in de Russische invloedssfeer zat.
Toen tijdens de verkiezingscampagne werd gesuggereerd dat Trump een perverse viespeuk was, omdat hij het had over “pussygrabben” (iets wat natuurlijk geheel uit zijn context gerukt was), was de wereld te klein en stonden heel Hollywood, de gevestigde media en de politieke linkerflank op hun achterste poten te wapperen met hun opgeheven vingertje. Ondertussen is wederom gebleken dat het gezegde ‘it takes one to know one’ meer waarheid bevat dan soms wordt verondersteld. Heel Hollywood blijkt één smerige beerput te zijn van perverse seksverslaafden en pedofielen, terwijl over het zogeheten smerige gedrag van Trump niets concreets naar voren komt.
Over de Democraten daarentegen… Die blijken maar al te vaak wat op hun kerfstok te hebben. Democratische prominent Al Franken (die kort geleden nog werd genoemd als mogelijke presidentskandidaat in 2020, en felle kriek had op “viezerik” Trump) blijkt zelf een “dirty old man” te zijn, die meerdere jonge vrouwen heeft gemolesteerd. Franken kondigde gisteravond aan dat hij zal aftreden als senator. Over voormalig vicepresident Joe Biden gaan al jaren nare geruchten de ronden, onder andere over hoe hij minderjarige jongedames pleegt te betasten.
Natuurlijk weet iedereen dat voormalige president Bill Clinton, die recentelijk voor zijn vrouw campagne voerde, als president aanrommelde met een 22-jarige stagiaire— en daar onder ede over loog. Een prominente campagnestrateeg van mevrouw Clinton, Huma Abedin, is voorts getrouwd met notoire griezel Anthony Weiner, die ongevraagd foto’s van zijn geslachtsdeel naar jonge vrouwen stuurde. Clinton steunde diezelfde Weiner eerder tijdens zijn eigen politieke campagnes, en noemde hem “een voortreffelijk man”. Hoewel ze Trump fel veroordeelde om zijn woorden (ze vergeleek hem zelfs met een verkrachter) beschreef ze Weiner alsof hij een slachtoffer was van een soort ziekte, en dus “hulp” nodig had.
Niet alleen is Weiner inmiddels tot de cel veroordeeld, na het zoveelste ‘incident’ met enkele jonge vrouwen, ook andere beruchte supporters van de Democraten zijn inmiddels ontmaskerd als de gore bende perverselingen die ze eigenlijk zijn. We weten inmiddels allemaal van Harvey Weinstein wat hij geflikt heeft, maar ook types als Ben Affleck, Matt Lauer, Kevin Spacey en veel andere vocaal linkse prominenten blijken hun handjes niet helemaal thuis te kunnen houden. Hierbij gaat het allemaal om types die tijdens de campagne luidkeels beweerden dat Trump een goorlap zou zijn. Inmiddels weten we wel beter.
De hypocrisie is stuitend, en wordt wellicht nog wel het beste geïllusteerd door het gedrag van de voorheen zeer populaire George Takei. Bekend geworden als acteur in de linkse utopie van Star Trek heeft de flamboyante Takei zich de afgelopen tijd ontpopt to radicaal linkse activist. Hij maakte Trump uit voor alles dat lelijk was. Toen langzaam duidelijk werd hoe erg het stelselmatige misbruik in links Hollywood eigenlijk is, was Takei er als de kippen bij om te zeggen dat het opeens niets met politiek te maken had. Hij herhaalde zijn kritiek op Trump, en stelde hem gelijk aan de misbruikers in Hollywood, die hij “net als Trump” vond. Kort daarna kwam naar buiten dat Takei zich zelf jaren eerder óók had vergrepen aan jongens en jonge mannen. Zijn slachtoffers waren eerst niet bereid om te daarover naar buiten te treden, omdat hij zo ontzettend populair en invloedrijk was. Pas toen duidelijk werd hoe monsterlijk hypocriet Takei eigenlijk is, konden zij niet langer stil blijven, en werd ook hij ontmaskerd als de viespeuk die hij werkelijk is.
We kunnen dus vaststellen dat de beschuldigingen aan het adres van Trump beperkt blijven tot lasterlijke leugens en bekritiseringen van zijn taalgebruik, terwijl dezelfde mensen die hem zo fel aanvielen stuk voor stuk door de mand vallen als verkrachters en plegers van ander seksueel misbruik.
Waarschijnlijk is het daarom opeens opvallend stil in het kamp der feministes. Nu we definitief weten dat de linkerflank van de maatschappij eigenlijk vol zit met allerlei perverselingen blijven de beroemde actrices angstvallig stil, terwijl ze eerst de mond vol hadden over Trump zijn zogenaamde vieze praktijken (waar niets van bewezen werd). Het is zelfs zo dat die rabiate feministes zelf óók niet vrij zijn van pervers wangedrag. Notoire feministe Lena Dunham, in het dagelijks leven een middelmatige actrice, heeft immers in het verleden reeds toegeven haar eigen minderjarige zusje te hebben gemolesteerd. Zij is zeker niet de enige: recentelijk zijn al diverse progressieve journalisten en zelfverklaarde feministen gearresteerd, omdat zij zich aan vrouwen hadden vergrepen. De feministische beweging blijkt te krioelen van de hypocriete ziekelingen. Waar haalt dit soort schepsels het recht vandaan een ander de les te lezen? Ze horen zelf in het gevang.
Ondanks deze harde feiten blijven de dogmatische radicalen op links volhouden dat het structurele misbruik niets te maken heeft met de grootheidswaan van een incestueuze clique linkse prominenten. Nee, het is de collectieve mannelijkheid die dit wangedrag veroorzaakt! Het is de patriarchie! Dat is natuurlijk absurd, wanneer men constateert dat deze vreselijke excessen vooral voor blijken te komen in linkse, progressieve, feministische kringen. De poging om de zogenaamde “patriarchie” de schuld te geven is niets anders dan een wanhopige poging om de aandacht af te leiden van de Democraten, die zich al decennialang blijken te bezondigen aan datgene waar zij de Republikeinen continu van beschuldigen: corruptie, smeerlapperij, pedofilie, en ga zo maar door.
Resumerend: de tegenstanders van Trump blijken keer op keer creeps of vriendjes van creeps, terwijl het ergste dat Trump verweten kan worden blijft dat hij soms wat grofgebekt is. Het beeld dat in de media is geschapen op dit vlak is wederom sterk verwrongen, maar dit tast de populariteit van de president nauwelijks aan. Hij kan pronken met resultaten. De Republikeinen staan nog altijd er sterk voor, en ondanks de tegenwerkingen van zowel de Democratische Partij als de RINO’s in eigen gelederen groeit de economie gewoon als kool, terwijl de de werkloosheid alsmaar verder daalt. De grensmuur begint zijn eerste vormen te krijgen, en de immigratiebeperkingen komen er nu toch, ondanks alle ongrondwettelijke maatregelen van bevooroordeelde rechters.
Als er één ding is wat dit eerste jaar Trump heeft laten zien, is het wel dat hysterie tot niets anders dan afbraak heeft geleid, terwijl de “Trump train” nog altijd op volle stoom vooruit gaat. Er is een goede kans dat de trein nog zeven jaar mag doorrijden in dit tempo. De kranten gelden als oud papier voor in de kattenbak, en de televisie gaat in steeds meer huishoudens uit. De hetze van de media bereikt de mensen gewoon niet meer. Want hoe onbezongen ook: het succes van Donald de Sterke spreekt voor zich. Daadkracht wint de dag, en wanneer Trump herkozen wordt mogen de zure jankers zich opnieuw afvragen hoe dat toch in hemelsnaam heeft kunnen gebeuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten