Aígyptos en Miṣr

Zelfs de grootste rijken en oudste culturen kunnen verstikken in het stof van de woestijn – als ze niet immer waakzaam zijn. Dat is een les die men op wrede wijze heeft geleerd in het land dat wij “Egypte” noemen.

Het Heilige Roomse Rijk… herboren?

Iedereen weet volgens mij wel dat ik beslist geen voorstander ben van Europese éénmaking (ik zeg bewust geen éénwording, want het is geen natuurlijk proces, maar een kunstmatige poging). Dat zegt echter niet dat ik een isolationist ben.

Iedereen die kritiek levert op Brussel krijgt dat stempel opgeplakt. Je verschuilt je achter de dijken, je bent een xenofoob, een populist, wellicht zelfs een vuile neonazi. Een Europropagandist als Guy Verhofstadt deinst er niet voor terug om alle Eurosceptici tot rechts-extremisten uit te roepen. Steevast wordt de beschuldiging aangevuld met: “de sceptici hebben geen oplossing; ze zijn alleen maar tegen.”

Soms is dat zelf ten dele wáár. Ook dat diskwalificeert de Eurosceptici natuurlijk niet: het is niet onredelijk om kritiek op iets te hebben dat fout gaat, zonder meteen een volledig uitgewerkt alternatief te hebben. Het is echter wel verstandig om na te denken over alternatieven, en daarbij moeten we vooral letten op de structuren die Europa in het verleden veel goeds hebben gebracht.

The Green Hills of Earth

Let’s talk songs. Let’s talk poems. Let’s talk science fiction. It can’t be all politics all the time, and I like to read and write and discuss all of the aforementioned business.

And why not? After all, it’s not the essays and manifestos that bare our souls. Those reveal our minds, our intellect. For the more romantic inclination, we must often look elsewhere. And where else do we reveal as much of ourselves as in our songs? Not the mass-produced drivel that all too often pollutes the airwaves, but true songs, blessed with meter and rhyme. Our lyrical poems. These are the purest expressions of our mind, more direct and more transcendant than our prose could ever hope to be.

It is with this notion in mind that I direct your attention to the lyrical poem “The Green Hills of Earth”. A song of the future. A song of space travel. A song, above all else, of our own dear Earth. Most people familiar with it will most likely have come across it in a short story of the same name, written by Robert A. Heinlein.

It is the story of Rhysling, “the Blind Singer of the Spaceways”, whom Heinlein presents as the composer of the work in question. At this point I feel that I should tell you that it is not without reason that SFWA’s annual poetry award is called the Rhysling Award, in honour of the character that Heinlein made up to be great bard of his future history.