Een goed plan: hef de failliete staat Illinois gewoon op

De Amerikaansche staat Illinois is feitelijk bankroet. Erger dan bankroet: diep in de schulden, en bovendien ook nog eens onbestuurbaar geworden door corruptie en incompetentie binnen de overheid. Niet bepaald een verrassing: de Democratische partij heeft in Illinois al decennia de alleenheerschappij, en dat heeft geleid tot ernstig machtsmisbruik.

John Kass van de Chicago Tribune heeft echter een oplossing: gewoon de hele staat opheffen. Niet zeuren; zonder gemiep een einde aan maken en in stukken knippen.

De column van Kass bevat lekker satirische elementen, maar het voorstel is te goed om niet serieus te nemen. Het enige dat je eraan hoeft te veranderen is dat Chicago gewoon een soort linkse stadstaat moet worden. De politieke elite daar heeft alle problemen om te beginnen veroorzaakt, dus die moeten de verantwoordelijkheid ook dragen. Men moet gewoon stukken van Illinois afknippen totdat enkel Chicago overblijft... met de problemen en de overheidsschuld en de criminaliteit (die daar heel hoog is, terwijl de wapenwetten er al heel lang heel streng zijn...)

Opvallend genoeg zijn de mensen in de regio het daar ook mee eens: op het plan van Kass komen onverwacht veel positieve reacties binnen, maar wat opvalt is dat reacties uit Wisconsin één duidelijk punt van kritiek hebben. Deze staat zou Chicago en omstreken moeten 'overnemen', en de inwoners van Wisconsin hebben daar geen zin in. "Wie wil die stad in godsnaam hebben?"

Gelijk hebben ze. Laat Chicago maar over aan de Democraten die zowel die stad als de staat hebben verpest. De rest van Illinois kan dan worden overgenomen door de buurstaten, die vast beter zorgen voor de gebieden in kwestie. Zoals ik al eerder schreef over Californië: terminaal links georiënteerde gebieden moeten worden afgescheiden en aan hun lot worden overgelaten. Enkel wanneer ze andere gebieden niet meer kunnen uitzuigen, leren ze om eens op eigen benen te staan. Meestal is het dan snel afgelopen met de socialistische illusies.

Patriots and Tyrants

Robert E. Lee was the foremost general of the Confederate forces in their desperate war for independence from northern tyranny, which sought to illegally subdue them by armed might after they had chosen to separate themselves from the central government in Washington DC. His words, quoted above, are a clear indication of his character and his motives. In a time when Abraham Lincoln is often (wrongfully) regarded as a heroic figure, and the Southern secession is (equally incorrectly) viewed as evil and treasonous, we should take some time to explore Lee's reasons for supporting Virginia in its secession and opposing Lincoln in his war of conquest.

General Lee, an educated man, knew very well the shape of history— and he tried his best to fight in the name of his sovereign state, Virginia; defending it against the despotic ambitions of Lincoln and his centralist ilk. The victory of the northern aggressors, in their war against the southern states that peacefully and lawfully seceded, remains a great tragedy. That war destroyed the last bastions of honour and aristocracy in North America, thus sealing the fate of the United States. Rather than saving the Union, Abraham Lincoln and his butchers destroyed it, and put a centralist colossus in its place. This was their plan from the outset, and fighting that depraved ambition was the South's foremost reason to secede in the first place. (Anyone who claims that it was primarily about slavery is either wholly ignorant or wholly evil.)

Everything Lee predicted has come true, and the United States are fated to perish— at least in their current form. Observe that I write "their form", because the states ought to be referred to in the plural. But nowadays, we all too often hear "the United States is" rather than "the United States are". That, too, is the legacy of northern aggression and centralism. And it is exactly that unitary, centralist moloch that will ultimately perish. One may hope that one day, there will again be sovereign and voluntarily united states, once more capable of bringing something worthwhile into this world.

Until that day comes, we should do our best to remember the courage and honour of general Lee, in a world where uneducated scoundrels are tearing down the statues that were once put up the memorialise him and his fellow heroes of independence.

Een extra lange uitzending van de Batavieren Podcast

Gisteren had ik een aangenaam gesprek met Sander van Luit, die mij interviewde in het kader van de Batavieren Podcast. De tweede keer alweer—wij spraken elkaar kort na de verkiezing van Donald Trump ook al—en deze keer een extra lange uitzending. Tweeënhalf uur. Gaat u er maar even rustig voor zitten.

We hebben het over de 'culture wars' en de opkomst van de alt-right beweging. We hebben het over regressief links en de repressieve islam. En tot slot hebben we het over de Westersche beschaving die ik daar graag tegenover in stelling wil brengen... en over het intellectuele curriculum voor zelfstudie dat ik onlangs heb samengesteld, opdat men zich deze Westersche beschaving ten diepste eigen kan maken.

Luister alhier naar de nieuwe uitzending.

Paideia: a curriculum (in the form of an extensive reading list)

In ancient Greece, the ideal of education involved far more than the learning of facts and the mastering of skills. More, even, than the training of intellect and the honing of abstract reasoning skills. Beyond intellectual refinement and physical training, the Greek educational ideal also involved the shaping of moral character and philosophical excellence. The ideal education involved rhetoric, grammar, history, philosophy, scientific disciplines (such as mathematics, physics, geography and biology), literature, poetry, music and a variety of physical disciplines (such as gymnastics, wrestling, horsemanship and archery). All these aspects were not seen as separate, but as facets of an undivided whole. They supported and enhanced each other, jointly contributing to a complete education.

This educational ideal was called paideia.

Californian secession? Great! But let's re-draw some borders first...

So. The California secession movement starts gathering petition signatures. I think this is an awesome idea. Not because I think it'll be good for California. No. California will turn into a socialist shithole, that can no longer feed on the rest of the union. But it will be GREAT for the USA. Without California's electoral votes, there will never be another Democratic president.

Regardless of such considerations, I will simply state that I generally defend the right of secession simply because I support the principle of it. With that in mind, I must observe that when right-wing activists quite recently suggested that Texas should secede (during Obama's administration), they were called traitors and racists.

A typical case of the left-wing "it's okay when we do it!"-mentality, then. But never mind that. Let them go ahead. Let them secede. So much the better for the rest of the USA. But before we start cheering for the secession of California, I think it's wise to reconsider the whole idea of the so-called "left coast". After all, it's not like all of California is left-wing. No; it's the coastal strip and the southern portion of the state. The northeastern part is solidly Republican. The left-wing part is just far more densely populated, so they force the entire state to always go Democratic. Considered in that way... California should be split up before any vote regarding secession takes place.

In the same way, sparsely populated Nevada is almost always forced to go left-wing, just because densely populated Las Vegas always goes that way. And the northeastern states of Washington and Oregon are also pulled to the left by their coastal cities, while the rural hinterland always votes Republican.

I propose the following, for the consideration of my American friends: that the borders of these four states are radically re-drawn, to create a Democrat-dominated "California" and "Oregon", and a Republican-dominated "Nevada" and "Washington". The two left-wing states should then be given the option to secede (or to join Canada and Mexico, respectively).

Even if the Democratic states stay with the union, this will at least free the Republican parts of the current states from Democratic overlordship, turning four Democratic states into two Democratic and two Republican states.

The map would look a bit as pictured here, with the Democratic states in shades of pink, and the Republican states in shades of yellow. I have based the border on multiple electoral maps, after figuring out which regions generally vote Democratic, and which regions generally vote Republican. I admit it's just a crude concept formulation, but it gets the idea across.

De Batavieren Podcast: David Engels en de Spengleriaanse toekomst

De Batavieren Podcast, waaraan ik recentelijk deelnam, biedt wederom een bijzonder fascinerende uitzending. David Engels, een interessante denker, wordt hier door Zlata en Sander geïnterviewd inzake zijn Spengleriaanse kijk op de geschiedenis, het heden... en de toekomst.

Ikzelf ben óók een Spengler-adept, en ik kan de kijk van dr. Engels op diverse zaken absoluut waarderen. Ik denk tevens dat hij gelijk heeft over de algemene vorm der dingen... maar ik denk dat hij specifieke dingen anders waardeert dan ik dat zou doen. Om die reden adviseer ik iedereen die denkt een beetje mijn geestverwant te zijn aangaande cultuur, geschiedenis, politiek etc. absoluut om deze podcast te beluisteren. Maar ik adviseer iedereen eveneens om kritisch te luisteren.

Even wat meer inhoudelijk: dr. Engels ziet het door hem (correct) voorspelde einde van de huidige democratie in de nabije toekomst als toch wel spijtig. Hij verwacht meer authoritair bestuur in de toekomst, en daar is hij niet blij mee. Ikzelf denk dat hij te pessimistisch is, en dat de huidige democratie vervangen gaat worden door een meer traditionalistisch (doch niet minder vrij of welvarend) systeem. In veel aspecten denk ik dat een post-democratische orde méér vrijheid zal garanderen dan de huidige dictatuur van de massa. (Die in realiteit een dictatuur van de oligarchie is, die de massa bespeelt.)

Er is één punt waar ik het echt fundamenteel oneens ben met dr. Engels. De man brengt het allemaal met nuance, en dat waardeer ik, maar hij is uiteidelijk toch (impliciet) nogal denigrerend over de critici van massa-immigratie. Hij vergelijkt de huidige migratie-golf met demographische veranderingen in de latere dagen van de Romeinsche Republiek. Niet bepaald terecht: die immigranten behoorden tot andere Indo-Europeesche (ook wel: Arische) volkeren, en deelden dezelfde fundamentele oercultuur. Als je de massa-immigratie van islamieten wilt vergelijken met een situatie in die periode moet je wellicht eerder kijken naar de opkomst van het Christendom, die zich in de daaropvolgende eeuwen voltrok. Los van waarde-oordelen over verschillende geloven: ik zie nog weinig mensen die de Religio Romana aanhangen, en toch wel heel veel Christelijk erfgoed. De islam kan ons werelddeel net zo overweldigen en gaan overheersen als het Christendom dat heeft gedaan (en kan dat wellicht nog wel met méér daadkracht).

Zijn these dat islamitisch fundamentalisme niet geïmporteerd wordt maar hier is ontstaan (uit ons Westersche gebrek aan identiteit) is zeer laakbaar. Het is natuurlijk zo dat ons gebrek aan (respect voor) traditioneel Westersche waarden ons zwakker maakt... maar de islam is vanaf dag één gewelddadig en expansionistisch geweest. Ik krijg de indruk dat dr. Engels het inherente gevaar van een geweldsideologie zwaar onderschat. Wellicht gaat hij gewoon te ver in het Spengleriaans vergelijken van culturen, en concludeert hij daarom foutief dat culturen min of meer gelijk(waardig) zijn. Heel gevaarlijk!

Wel ben ik dit met hem eens: totdat we ons eigen identiteitsprobleem oplossen zijn we zwak en kunnen we dit probleem niet aanpakken.

On the nature of civilisation

The so-called "inclusive society" can logically end in nothing other than barbarity. Civilisation is, by definition, a process of exclusion. To be - and to remain - civilised, a society must exclude that which is not civilised. That which is, to the contrary, barbaric. This is not to say that an exclusive society cannot be barbaric; a barbaric community may well exclude that which is civilised (the Islamic State is a prime example).

But an inclusive society will always end up in a barbaric state, because it cannot exclude barbarism. Exclusivity is not a guarantee of civilisation, but it is a condition for the existence of civilisation.

Batavieren Podcast: de Amerika Special

Gisteren was ik te gast bij de Batavieren Podcast van Zlata Brouwer en Sander van Luit, en hebben we het gehad over de zege van Donald Trump-- en over zowel de oorzaken als de gevolgen daarvan. Het gesprek is hier te beluisteren.

Het enige dat mij spijt is dat ik het gesprek via Skype heb moeten voeren, met een headset die niet geheel meewerkte. In dat kader mijn excuses voor de minder-dan-perfecte geluidskwaliteit aan mijn kant.

Verdeeld Amerika

Als we nu toch eens kijken hoe de stemmen verdeeld zijn, per county, dan valt er toch wel iets op. En het is iets dat bij iedere landelijke verkiezing in de VS opvalt:

1. Het platteland is overwegend conservatief en stemt doorgaans Republikeins. Geographisch gezien is dit het overgrote deel van het land.

2. De steden, echter, zijn meer progressief en daar stemt men doorgaans op de Democraten.

3. Ook democratisch zijn gebieden die een historisch "linkse" cultuur hebben. De kuststrook van Californië, de kuststrook van het uiterste noordwesten, de van oudsher linksige kuststrook in het noordoosten van de Unie, en het bolwerk van agrarisch links in noordoostelijk Minnesota. (Die laatste streek mag men gerust vergelijken met het communistennest in het Oost-Groningsche boerenland.)

4. Tot slot zijn gebieden waar ethnische minderheden geconcentreerd zijn sterk Democratisch. Zie de strook blauwe counties in de zuidelijke staten, van Virginia tot in Oost-Mississippi, en langs de Mississippi-rivier van westelijk Tennessee tot in New Orleans. Dat is exact waar de meeste negers wonen in die staten. Hetzelfde geldt voor het gebied rondom Chicago. De blauwe gebieden lands de grens met Mexico zijn tevens precies de gebieden waar veel Latino-immigranten terecht zijn gekomen, hetgeen ook geldt voor het uiterste zuiden van Florida. Ook Hawaii, eveneens bepaald niet blank, stemt steevast links.

En dit patroon komt iedere verkiezing weer terug. De Verenigde Staten zijn in veel opzichten helemaal niet verenigd, maar juist tot op het bot verdeeld. Saillant detail: in California wordt nu al opgeroepen tot secessie. De linkse progressieven aan de westkust willen niet in "Trumpistan" wonen.

Het is eigenlijk een interessant idee. Als je California in tweeën zou splitsen, en het linkse (zuid)westen zich zou laten afsplitsen... dan ben je opeens een heel grote, altijd linkse staat kwijt... terwijl het blijvende Noordoost-California best rechts is (dus dat is een rechtse staat erbij). Het grappige resultaat zou zijn dat het de herverkiezing van Trump over vier jaar min of meer garandeert. Als ik Trump was zou ik die linkse westkustbewoners gewoon hun zin geven.

Trumpdag

Dit is me toch wel een geweldige omwenteling. Het establishment krijgt nu echt klappen. Eerst Brexit, nu Trump. En de media beweerden in beide gevallen tot het bittere einde (en bitter was het voor die types zeker!) dat het toch ECHT niet mogelijk was

Er blijken dingen mogelijk die talloze mensen voor ondenkbaar hadden gehouden. En niet alleen heeft Trump gewonnen; de Republikeinen hebben ook een meerderheid over in beide huizen van het Congres. Tot slot zal Trump ook nog minstens één rechter tot het hooggerechtshof mogen benoemen. En ja, die zeer linkse Ruth Bader Ginsburg had gezegd op te stappen mocht de Donald president worden. Ze houdt vast geen woord, maar deze dag bewijst dat een mens mag dromen...

Ik durf toe te geven dat er momenten zijn geweest dat ik serieus twijfelde. Maar ik zag maanden geleden al de kans dat Trump het zou worden; al direct na het eerste debat. De media gaven hem toen nog maar 1% kans. Nogmaals: het ondenkbare bleek het onafwendbare. Dit belooft nog veel voor de toekomst. Als Trump ook maar de helft van zijn plannen waar kan maken mag hij in de geschiedenisboeken als de man die Amerika heeft gered.

Ik wens iedereen een voortreffelijke Trumpdag!

The free market

When I speak about the free market, it's important that you know I'm thinking of an actual market. I'm not talking stock brokers and central bankers here. I mean small shops run by families. I mean a real marketplace, where fresh fruits and vegetables are bought and sold without government thugs getting in on the deal. I mean large guildhalls filled with a lot of tiny stalls, where there's something to be found for all of us, and at a decent price to boot.

I don't mean big glass skyscrapers. I don't mean oily men in expensive suits who live above the clouds and never think of the folk down here. Those things have nothing to do with freedom. Those men don't even know what a marketplace looks like.

When I speak about the free market, I mean the real deal.

Historisch revisionisme bij de BBC

De BBC doet mee aan absurd historisch revisionisme. In hun (niet-bepaald-)historische serie ‘The Hollow Crown’—een bewerking van een aantal historische werken van Shakespeare—zal de rol van Margaretha van Anjou gespeeld worden door Sophie Okonedo: een zwarte vrouw van Nigeriaansche komaf. Voor de helderheid: Margaretha van Anjou was de nicht van Karel VII van Frankrijk, en als vrouw van Hendrik VI was zij de koningin van Engeland. Zij was in realiteit een blanke, Europeesche vrouw.

Dit staaltje geschiedvervalsing staat natuurlijk niet op zichzelf. Neen; cultuurmarxisten janken al tijden over “representatie” van zwarten in historische boeken, films en series. Het feit dat er in Europa vóór de tweede helft van de vorige eeuw gewoon vrijwel geen negers aanwezig waren wordt door deze types botweg genegeerd.

Een feit dat voor de cultuurmarxisten al even onverteerbaar blijkt is dat de rijke, succesvolle landen van deze aarde precies de landen zijn die historisch bevolkt zijn door blanke mensen. Let wel: het is niet zo dat hun huidskleur een garantie is voor hun succes. Het is boven alles de superieure cultuur van het Westen die aan de wortel ligt van het Europeesche succesverhaal, en als de blanke Europeaan een minderwaardige cultuur had ontwikkeld of omarmd zou hij dat succes nooit hebben geboekt. Wij Europeanen hebben echter een superieure cultuur ontwikkeld, en om die reden is de geschiedenis van deze wereld vrijwel geheel door blanken aangejaagd. Andere volkeren zijn meegenomen in het kielzog van het Westen. Het waren geen Afrikaansche schepen die onze kusten bereikten, maar juist omgekeerd. Enkel het Westen heeft een ontwikkelingsniveau bereikt dat haar bevolking in staat stelde om de rest van de wereld in kaart te brengen.

De cultuurmarxisten, die het Westen haten en onze cultuur ten onrechte de schuld geven van al het onheil in de wereld (het tegendeel is waar), kunnen dit niet verkroppen. Hun “oplossing”? Blanke personen hun aanspraak op dat succes ontnemen, door succesvolle blanken in boeken, films en series af te schilderen alsof het zwarten waren. Hoe modern! Hoe gelijkwaardig!

Hoe absurd.

Hoe walgelijk.

Hoe kenmerkend voor dit intens gecorrumpeerde tijdsgewricht.

De BBC, een staatsbedrijf bestuurd door linkse ambtenaren, gaat er graag in mee. Dit vrijwel communistische bolwerk van oikophobie en blanke zelfhaat kruipt gráág voor ongeneeslijk infantiele jankbekjes. Dat het een valstrik is kan of wil men niet inzien. Want besef: die beroepshuilebalken, met hun “gelijke vertegenwoordiging”, hebben eerst jaren lopen miepen over het feit dat fantasy-boeken en -series (die vaak spelen in een wereld die doet denken aan middeleeuws Europa) “te blank zijn”, want “in een fantasiewereld kunnen in de middeleeuwen toch ook gewoon negers voorkomen, ook al waren die er niet in het echte middeleeuwse Europa?”

(De notie dat negers, moslims en Aziaten ook gewoon fantasy-boeken kunnen schrijven die zich afspelen in een fantasie-versie van Afrika, het Midden-Oosten of Azië is voor deze cultuurmarxisten te ingewikkeld. Of beter gezegd: ze hebben het daar liever niet over. Die boeken worden immers ook al geschreven, door creatieve en intelligente mensen over de hele wereld, die wel iets beters te doen hebben dan huilen over hun zogenaamd achtergestelde positie. Dat willen de cultuurmarxisten gewoon niet waar hebben. Hun doel is namelijk niet om gelijkheid te scheppen, maar enkel om Europeanen de grond in te boren.)

Enfin; op dit punt kregen die beroepsklagers en “racisme!”-roepers dus steeds meer hun zin. Zie het feit dat in de verfilmingen van veel boeken en stripboeken we steeds vaker zien dat oorspronkelijk blanke personages zonder enige zinnige reden worden afgebeeld als negers. (Nogmaals: ze hadden ook hun eigen verhalen kunnen schrijven, hun eigen helden kunnen bedenken… maar dat was helemaal niet het doel. Deze mensen zijn niet pro-zwart, maar anti-blank. Niet pro-gelijkheid, maar anti-Westers.)

En toen zij eenmaal hun zin hadden gekregen, en zonder enig echt werk doch met veel krokodilletraantjes een flink aantal blanke personages van een revisionistisch donker kleurtje hadden voorzien, wat deden zij toen? Kalmeerden de jankertjes en gingen ze normaal doen? Natuurlijk niet. Integendeel: ze begonnen hun bizarre eisen van “gelijke vertegenwoordiging” ook op te dringen aan daadwerkelijk historische boeken, films en series. Dat betekent dus: ze eisen nu letterlijk geschiedvervalsing. Ze eisen dat daadwerkelijke blanke mensen, die echt hebben bestaan, in strijd met de werkelijkheid worden afgebeeld alsof het negers waren.

Waarom? Je zou toch gewoon eens zelf een serie kunnen gaan maken over bestaande zwarte mensen die grootse dingen hebben gedaan? Ik zou een historische serie over het leven van Frederick Douglass wel kijken. (Om maar eens iemand te noemen.) Maar dat zou het doel voorbij schieten. De bedoeling is niet om zwarten gelijk te behandelen, maar om de prestaties van blanken te ‘kapen’, en te doen alsof die prestaties door niet-blanken zijn geleverd. Lekker lui parasiteren, en tegelijkertijd natuurlijk blijven janken over hoe wreed men in het verleden zou zijn uitgebuit door ‘de blanke man’. (Terwijl men geniet van alle geneugten van de moderne wereld, die vrijwel zonder uitzondering door blanken in de wereld zijn gebracht.)

Dit soort geschiedvervalsing is het automatische gevolg van toegeven aan linkse ratten die een Kulturkampf tegen onze beschaving voeren. Ze beginnen met het schijnargument “maar in een fantasie-versie van middeleeuws Europa…” — en uiteindelijk gaan ze alsnog de echtegeschiedenis vervalsen. Dat was vanaf het begin hun doel. En de BBC geeft daaraan zonder morren toe. Werkt er zelfs gretig aan mee. Dat is niets minder dan collaboratie met een doodsvijand.

Het is een hellend vlak, en we rollen er op deze manier razendsnel vanaf— recht de afgrond in. We geven die huilende etters een millimeter, en ze nemen al snel een kilometer. Zodra je ook maar een beetje toegeeft hebben ze je. Dat is hoe het cultuurmarxisme werkt: als een kanker die groeit in een gezond lichaam. Het begint met één cel, en uiteindelijk is het overal uitgezaaid en maakt het je dood. Cultuurmarxisme is het culturele equivalent van kanker, en moet net zo ongenadig bestreden worden.

De enige oplossing is dan ook: blijf volharden. Gewoon iedere concessie weigeren, en nooit je eigen visie als schrijver of regisseur compromitteren om zeikertjes te behagen. Een kankercel moet vernietigd worden zodra deze zich aandient. Nooit afwachten, nooit tolerant zijn. Maak de kanker dood, want anders maakt de kanker jou dood.

Atheïstische geschiedvervalsing

Eerder deze maand is een nieuw epistel verschenen in een lange reeks van werken die we zouden kunnen beschrijven als atheïstische apologieën. Dat wil zeggen: schrijfsels die het atheïsme verdedigen en bepleiten, en doorgaans religie aanvallen. Atheïsme is tegenwoordig hip, en voor het eerst in de geschiedenis verschijnen dit soort atheïstische apologieën dan ook op grote schaal. Voor het eerst in de geschiedenis vindt het atheïsme relatief breed draagvlak onder de bevolking (in de Westersche wereld, althans).

Het opvallende is nu juist dat het eerder deze maand uitgebrachte boek—genaamd Battling The Gods—als centrale stelling heeft dat atheïsme in de oudheid óók al zo’n breed draagvlak genoot, en dat een gepostuleerde atheïstische traditie in Hellas en Rome min of meer is uitgeroeid door het “onverdraagzame” Christendom.

Laat ik er geen doekjes om winden: dat is klinkklare onzin. Er klopt geen snars van. En daarin kunnen wij meteen het grote probleem ontwaren dat voortdurend kleeft aan de atheïstische beweging: het gaat om personen die beweren dat zij (religieus) “dogma” willen bestrijden en de harde feiten als uitgangspunt nemen… maar dat is niet wat zij eigenlijk doen. Zij zijn dogmatisch op hun eigen manier, en zijn ook niet vies van geschiedsvervalsing om de historische rol van het atheïsme even wat mooier te doen lijken dan deze daadwerkelijk was.

De waarheid over Zwarte Piet

Inmiddels is het al jarenlang een vervelend onderdeel van de verder zo gelukkige feestdagen: de venijnige en infantiele hetze tegen Zwarte Piet. Verzuurde beroepsslachtoffers en pedante cultuurrelativisten slaan ieder najaar de handen ineen om een kinderfeest te verpesten. Al hun wrok is gebaseerd op enerzijds hun evidente gebrek aan kennis, en anderzijds hun diepe haat jegens de Westerse cultuur. Het is tijd dat deze asociale sujetten grondig van repliek worden gediend.

Westerse Waarden

Dit artikel is origineel geschreven in samenwerking met Henri Serton, als eerste aanzet voor de website De Nachtwakers. Het verschijnt hier in licht bewerkte vorm (hoewel ik gekozen heb mijn gebruikelijke archaïsche spellingswijze achterwege te laten, net als in het origineel).

---

Beschaving is geen vanzelfsprekendheid. Het is een vlam die moet leven in de harten van de mensen; een vuur dat moet branden om een cultuur [1] te verlichten. Niet alle culturen zijn in gelijke mate beschaafd, en het simpele feit dat die uitspraak vandaag de dag controverse oproept is een teken aan de wand. Het is een indicatie dat de vlam van de Westerse beschaving aan het uitdoven is. Politieke beraadslagingen, culturele uitingen, gesprekken op straat en berichten in de media zijn doordrenkt met relativisme, nihilisme en defaitisme. Dankbaar zijn voor de verdiensten van de Westerse cultuur heet tegenwoordig “reactionair”. Trots zijn op de Westerse cultuur is taboe; het “weg-met-ons” is tot een mantra verheven. Het wordt tijd dat iemand dit zwartgallige wereldbeeld trotseert. Want wij mogen trots zijn. Wij mogen de feiten benoemen, zonder dat we bang hoeven te zijn het etiket “politiek incorrect” opgeplakt te krijgen. Het moet zelfs, in tijden als deze.

Het is tijd dat de mensen die dit begrijpen zich verenigen in het streven om de Westerse waarden, tradities en vrijheden uit te dragen, te verdedigen en waar nodig in ere te herstellen. In deze donkere tijden zijn er mensen nodig die de vlam van de Westerse cultuur in leven houden. Maar wat bedoelen we precies, wanneer we het hebben over de ‘Westerse cultuur’? Wat zijn de kenmerken van deze cultuur, en waarom is juist deze cultuur—méér dan alle andere culturen—het verdedigen waard?

Een interview op Vrijheid Radio

Naar aanleiding van het artikel dat Henri Serton en ikzelf onlangs hebben geschreven over immigratieproblematiek is enige beroering ontstaan in libertarische kringen. De twee artikelen die ik daarop liet volgen (hier en hier) hebben niet geleid tot een einde aan de discussie (hetgeen ik ook niet had verwacht).

Vorige week is er tijdens de uitzending van Vrijheid Radio enige kritiek geuit op het artikel dat Henri en ik hebben geschreven. Kritiek die in mijn optiek niet bepaald terecht was, vooral omdat er geheel niet werd ingegaan op de kern van ons betoog. Gelukkig heeft Johan Jongepier mij graag alle ruimte geboden om in de uitzending van deze week weerwoord te bieden.

Zelf heb ik, omdat het een lange uitzending is en ik weet dat de tijd van veel mensen zeer beperkt is, een edit van het interview online geplaatst. Deze upload bevat niet de complete uitzending van Vrijheid Radio, maar enkel het interview in kwestie, licht aangepast om zo goed mogelijk op zichzelf beluisterbaar te zijn.

Voor wie wat meer tijd heeft: de volledige uitzending is hier te beluisteren, op de website van Vrijheid Radio.

De noodzaak van immigratiebeperkingen: een aanvullend relaas

Het libertarische betoog voor immigratierestricties dat Henri Serton en ikzelf eind vorige week publiceerden heeft inmiddels tot enkele interessante discussies geleid. Aan die discussies hebben wij allebei actief deelgenomen, om waar nodig vragen te beantwoorden, onze positie te verduidelijken, of om onze standpunten te verdedigen tegen kritiek. Ik moet zeggen—en daarbij spreek ik uitsluitend voor mijzelf—dat ik tot nu toe geen overtuigende kritiek heb gelezen. De diverse libertarische pleitbezorgers van ‘open grenzen’ die moeite hebben met ons standpunt falen ofwel om onze punten daadwerkelijk te weerleggen, ofwel zij lezen ons betoog verkeerd en concluderen vervolgens dat wij tegen vrijwel alle immigratie zijn. Dat is jammer, maar het is hoe dan ook goed dat de discussie wordt gevoerd.

Inmiddels heeft Imre Wessels een 'tegenartikel' geschreven, waarin hij poogt de juistheid van onze positie te weerleggen. In mijn opinie slaagt hij daar niet in. Hij gaat op een significant deel van onze argumentatie eenvoudigweg niet in, en hij ageert herhaaldelijk tegen standpunten die wij helemaal niet hebben ingenomen. Ik zou graag geloven dat dit geheel berust op toeval, maar dhr. Wessels is de discussie al eerder met mij aangegaan naar aanleiding van het betoog dat Henri en ik hebben geschreven. Toen negeerde hij óók grote delen van onze argumentatie, en voerde hij óók stropopredeneringen op. Toen ik hem daarop wees volhardde hij daar helaas in. Desalniettemin neem ik graag de gelegenheid om op zijn ‘tegenartikel’ in te gaan. Al is het maar om omissies en stropoppen aan te wijzen, en redeneerfouten aan het licht te brengen.

Een libertarisch betoog voor immigratiebeperkingen

Binnen het libertarisme bestaan diverse 'hete hangijzers' waarover libertariërs het onderling niet eens zijn. Eén van die onderwerpen is het immigratievraagstuk. Voluntaristische libertariërs zijn het erover eens dat de ideale situatie zou zijn dat alle grond in privé-bezit is; dat eigenaren zelf bepalen wie zij op hun terrein dulden, en onder welke voorwaarden. In die situatie leven wij vandaag de dag echter niet, en libertariërs zullen moeten omgaan met de huidige praktijk. Henri Serton en ikzelf betogen dat immigratierestricties in de huidige situatie heel goed te verantwoorden zijn vanuit libertarisch perspectief.

We leven als libertariërs niet in de vrije samenleving die we ons zouden wensen. De libertarische filosofie moet hier en nu toegepast worden. We kunnen de huidige staat niet wegdenken. We moeten derhalve kiezen voor beleid dat de implementatie van het libertarisme op de lange duur ten goede komt. Het streven is altijd om een zo vrij mogelijke gemeenschap te creëren. Dit geldt ook voor het vraagstuk van immigratie en grenzen. Libertarische pleitbezorgers van 'open grenzen' spannen echter het paard achter de wagen. Ze passen de regels van een vrije samenleving toe op de onvrije situatie waarin wij leven, en scheppen daarmee ruimte voor stelselmatige rechtenschendingen.

Kurds, Turks and the importance of secession

It is my conviction that any sensible freedom-loving individual ought to be, by definition, a proponent of secession in all circumstances. Indeed, many classical liberals and libertarians of note have argued as much. I find it astaunding that there are self-styled 'libertarians' and 'classical liberals' who are opposed to secession in some or all cases. Something that just recently struck my as truly bizarre is the reaction of some people in egards to Turkish government aggression towards Kurdish secessionists. That is to say: there are people involved in the liberty movement with such a weak grasp of basic economic concepts and such a shocking lack of historical perspective that they will happily side with the imperialist Turkish regime when it comes to the Kurdish struggle for independence... "because the PKK is communist!"

Maybe an elementary lesson in history would benefit them. One might consider, for instance, that if Turkey had let the Kurds go on their merry way to indepence long ago, the communist revolutionary nonsense would never have had any appeal to the Kurds at all. Beyond that, it's a simple fact that the Kurds (who have no ethnic or linguistic relation to the Turks) don't want to be a part of Turkey. Even if they want to be communist (and I wouldn't advise it), it's still their own damn business. Turkey has occupied Kurdish land for far too long, and putting an end to that immoral occupation is simply a matter of respecting the fundamental right to self-determination.

This whole mess is the fault of Turkish imperialism in the first place. Personally, I remain convinced that at the end of World War One, both the Kurdish areas in the east of Anatolia and the Greek areas in the west ought to have been freed from Turkish rule. Instead, the Turks were allowed to continue to oppress the Kurdish people, and even to expell the Hellenes from Anatolia (where they had lived for thousands of years, long before the invading Turkish hordes ever stirred from their barbarian tents in East Asia). Civilised people ought to condemn these mistakes of history, as well as the sorry situation that has emerged as their result. Civilised people ought to support a free Kurdistan, and perhaps—just perhaps—they ought to give some consideration to the question wether the world would not be better off if 'Istanbul' would still be known as 'Constantinople'.

History clearly condemns the Turkish state, and puts the Kurds in the right. Yet even if one ignores all this, the secession of the Kurdish regions of Anatolia would still be a very good idea. Secession is always desirable, because it always improves the situation. This has been explained perfectly by professor Hans-Hermann Hoppe, who should perhaps be considered the greatest living thinker within the liberty movement. Writes Hoppe:

Forced integration invariably creates tension, hatred and conflict. In conflict voluntary separation leads to harmony and peace. Through secession hegemonic domestic relations are replaced by contractual – mutually beneficial – foreign relations. Rather than promoting a downward leveling of cultures, as under forced integration, secession stimulates a cooperative process of cultural selection and advancement.

That is to say: as long as the Turkish regime (or any regime) forcibly keeps the Kurdish people (or any unwilling people) enchained within the confines of its imperialist state, that state will suffer from internal strife. This benefits absolutely no-one, and as the conflict escales, it will actually demand a very high toll; in lives, in freedoms, and (if one is heartless and does not care for life or liberty) in wealth. Constantly fighting an internal war costs a lot. By allowing the unwilling people to secede, relations can be normalised, costs can be avoided, and profitable trade relations can be established.

Perhaps more importantly, the simple act of secession also creates a seconds polity, which automatically competes with its neighbours. It is a funamental truth of economics that competition drives down prices and drives up quality. Hoppe explains what this has historically meant in a European context:

Contrary to the political orthodoxy of the contemporary Eurocrats, precisely the fact that Europe posessed a highly decentralised power structure of countless independent political units explains the origin of capitalism – the expansion of market participation and of economic growth – in the Western world. It is not by accident that freedom and prosperity first flourished under conditions of extreme political decentralisation: in the northern Italian city states, in southern Germany, and in the secessionist Low Countries. 

It is assumed that larger political units – and ultimately a single world government – imply wider markets and hence increased wealth. However, this is untrue. The larger the territories the lower a government’s incentive to continue its domestic liberalism will be because people will lose the possibility of voting with their feet. 

Hence, the argument that the Kurds should not be allowed to secede because they are "communist" is essentially ludicrous. Secession itself will ultimately benefit all involved parties, and if secession becomes standard practice, the vastly increased 'competition of nations' will make communism itself impossible to maintain. Communist statelets will simply be unable to compete.

Finally, the reasoning that secession of "communists" should be prevented because this would trap non-communist Kurds within a communist state is inconsistent and illogical. Anyone who only supports the secession of any region when freedom in that region will increase as a result (and refuses to endorse secession when freedom in the seceding region will decline) is not thinking logically.

Let us consider state A, consisting of provinces B and C. now imagine that B is very freedom-loving, whereas C is very collectivist and totalitarian. they both influence the politics and culture of A, which ends of rather moderate. Now imagine someone supporting the secession of B, because this will lead B to enjoy greater freedom... but opposing the secession of C, because this will cause C to become less free.

This makes no sense. If B secedes and becomes more free, A consists only of C, and becomes less free... which is the exact result of C's own secession! And if C secedes and becomes less free, A consists only of B and becomes more free... the same result as in the case of B's secession!

We are drawn to the inevitable conclusion that almost all secessions will result in either the seceding territory becoming more free and the remnant becoming less so... or the exact reverse. Yet in any case, as Hoppe has explained, secession ultimately increases competition between states and thus aids liberty everywhere. Therefore, secession, regardless of the ideology of the secessionists, is a good thing and ought to be supported by freedom-loving individuals. In the words of Hoppe:

Throughout the entire period of European and, indeed, global unification we have witnessed a steady and dramatic growth of government power, taxation and regulatory expropriation. In the light of social and economic theory and history a very strong case can be made for secession.

A very strong case indeed. One might go so far as to call it irrefutable. Therefore, the Kurds ought to be supported in their struggle for independence. And if the communist Kurds currently living in Turkey form one Kurdish state, and the non-communist Kurds in northern Iraq and syria form a separate state of their own... so much the better! The more competing territories, the greater everyone's share of freedom will ultimately be. In the past, this has worked wonders for Europe. The same applies to the Middle East. Let several Kurdish states emerge! A Yazidi state; a Druze state; an Assyrian state; an Aramaic state; a Lebanese Greek state; a Circassian state... etc. etc.

One may go on forever, splitting the large, artificial states of the present day into smaller and smaller autonomous communities. One may go on forever, but first one must commence. An independent Kurdistan would be an excellent start.


The Facebook thread discussing this article may be found here.

Het belang van rechtspersoonlijkheid

Het is een opvallend (en storend) fenomeen: mensen binnen de libertarische beweging die ageren tegen het bestaan van rechtspersonen. Die mensen vinden rechtspersoonlijkheid maar een door de overheid opgezet idee om corrupte ondernemers hun verantwoordelijkheid te laten kunnen ontlopen. Niet verrassend komt deze hetze uit "links-libertarische" kringen.

Juist, ja. De mensen die tegen rechtspersonen zijn begrijpen dus totaal niet dat juist het concept van de rechtspersoonlijkheid de basis is geweest van het enorme economische succes van de Westerse wereld. De uitvinding van het idee 'rechtspersoon' is, durf ik te stellen, belangrijker geweest voor de industriële revolutie dan de stoommachine.

Rechtspersoonlijkheid stelt een organisatie met meerdere eigenaren of aandeelhouders in staat om beheerd te worden door een dagelijks bestuur, zodat de boel daadwerkelijk kan functioneren. Zonder rechtspersoonlijkheid is het onmogelijk om een beursgenoteerd bedrijf te hebben. Iedere actie (tot en met het bestellen van paperclips!) vereist dan de handtekening van iedere aandeelhouder! Stel je Apple of Microsoft even voor als dat het geval zou zijn…

Bovendien is rechtspersoonlijkheid ook een mogelijkheid voor aandeelhouders om hun persoonlijke vermogen los te koppelen van hun aandeelhouderschap. Derhalve kunnen zij hun eigen persoon en vermogen afschermen tegen bepaalde financiële en juridische risico’s die worden genomen door de rechtspersoon waarin zij een aandeel hebben. Deze afscherming zorgt ervoor dat mensen daadwerkelijk bereid zijn te investeren in ondernemingen. Als iedere aandeelhouder persoonlijk verantwoordelijk gehouden kan en zal worden voor alles dat een bedrijf doet (ook al heeft hij daar zelf nooit een hand in gehad), zal niemand ooit nog één aandeel kopen.

Het is op dit moment zeker zo dat het te gemakkelijk is om misstanden af te schuiven op de rechtspersoon, en zelf lachend naar de bank te kuieren. Daar mag best verandering in komen. Zodra er wordt geknoeid moeten de mensen binnen de organisatie die foute dingen hebben gedaan gewoon gestraft worden.

Maar het idee van de rechtspersoon totaal afschaffen? Dat is volstrekte waanzin, en heeft met libertarisme geen fluit te maken.


De Facebookdiscussie over dit artikel is hier te vinden.