Anonymous Rex

Iedereen die het internet wil gebruiken, moet zich met naam en toenaam bekend maken aan de godganse aardkloot. Zo stelt althans de marketingdirecteur van Facebook, Randi Zuckerberg (tevens zus van de oprichter, Mark Zuckerberg). Wonderschoon plan, zo jubelen haar medestanders, want het zal ervoor zorgen dat men ziet meer anoniem kan pesten. Wie zich niet meer kan verschuilen achter een gesloten vizier, moet immers op z’n woorden letten – want hij kan er dan op worden aangesproken.

Hij kan er ook voor worden aangepakt. Iedere dissident, iedere criticus van despotisme, zal zéker op z’n woorden moeten letten. Wat mevrouw Zuckerberg propageert als een steuntje voor slachtoffers van online pesterijen, zal vooral een zegen voor de digitale Gestapo blijken. Wat een gemak, wanneer je als hardwerkende dictator iedere criticus meteen kan traceren!

Natuurlijk heeft mevrouw Zuckerberg een punt. Er zijn lafbekjes die zich, zo lang ze zich achter een pseudoniem kunnen verschuilen, afschuwelijk misdragen. Er wordt inderdaad misbruik gemaakt van anonimiteit. Maar lang niet zoveel misbruik als er van een universele identificatieplicht gemaakt zou worden.

Hoeveel schrijvers hebben niet, door de geschiedenis heen, gekozen voor een Nom de Plume? Dat deden – en doen – ze niet zomaar omdat het leuk klinkt. Een pseudoniem was en blijft in veel gevallen een bittere noodzaak. We leven in een wereld waarin je gedood kan worden voor het uiten van een denkbeeld. Voor het spreken van een waarheid. En daarom moeten sommige waarheden gesproken worden door een stem vanachter een masker. Door de anonieme criticus.

Zo lang in deze wereld schrijvers leven die zich Ibn Warraq moeten noemen, hoort een verstandig mens te beseffen dat het afrukken van alle maskers niets anders is dan een massamoord. Mevrouw Zuckerberg bedoelt het vast goed, maar heeft niet goed nagedacht over de gevolgen van haar plan.

Als we de excessen van de anonimiteit willen voorkomen, kunnen we niet volstaan met het verbieden ervan. Dat is zelden de oplossing voor een probleem. We kunnen beter zorgen dat geen eervol mens zich meer hoeft te verbergen uit angst voor vervolging. Mevrouw Zuckerberg zou zich dan ook beter kunnen inzetten voor het vrije woord, want pas als dát gegarandeerd is, zal niemand meer noodgedwongen voor anonimiteit hoeven kiezen. Dan gaan de maskers vrijwillig af, en lossen we twee problemen in één keer op.

Dit lijkt, althans voor mij, te evident om te kunnen missen. Maar wellicht heeft mevrouw Zuckerberg wel degelijk nagedacht over de gevolgen van haar plan, en heeft ze geconcludeerd dat absolute uitingsvrijheid helemaal niet past in haar ideale wereld? Een zorgwekkende gedachte, maar we moeten het in overweging nemen, en zolang we dat moeten, is de anonieme dissident de ongekroonde doch absoluut rechtmatige koning van het internet.

Om Europa te redden moeten we de Unie splitsen

Na lang vergaderen heeft de eurotop tot een resultaat geleid, maar het zal Griekenland noch de Euro redden. Het uiteindelijke compromis biedt alleen uitzicht op een weg die ons gestaag dichter bij de afgrond voert, en enig land dat niet meegesleurd wil worden in de val die er onvermijdelijk aankomt, dient serieus te overwegen om de EU te verlaten.

Lage straffen leiden tot meer misdaad

Nederlandse rechters straffen relatief laag. Die stelling kan niet in redelijkheid worden weggezet als een mening, het is een feit. Toch wordt er al jaren discussie over gevoerd, en beweren rechters zélf dat ze best streng straffen. Laten we die discussie tot een einde brengen door de keiharde feiten op een rij te zetten.

Zo vrij als een scharrelkip

Is Nederland een vrij land? Ik denk het niet. In onze kleinburgerlijke bananenmonarchie pretendeert men een grote ruimdenkendheid te omarmen, maar daar merk ik in de praktijk niet bijzonder veel van. We leven gewoon in een veredeld kippenhok. Een land waar de overheid zo gigantisch corpulent is dat wij bijkans de helft van ons inkomen moeten afstaan om de bestaanszekerheid van Vadertje Staat te garanderen. En doet die overheid dan met dat geld heel veel goede dingen waar we allemaal heel gelukkig van worden? Nee, niet echt. Er wordt massaal herverdeeld en aangestuurd, met geld dat onder dwang wordt afgenomen.

Sterker nog: met het geld dat onder dwang wordt afgenomen, worden de ambtenaren bezoldigd die dag na dag regels uitbraken die nóg meer dwang introduceren. Dat lijkt mij een heel kwalijke zaak, en het bewijs dat ons kleine kikkerlandje een behoorlijke mate van onvrijheid kent.

Wie zoiets als dit beweert, krijgt al heel snel te horen dat we het heel goed hebben in Nederland, en dat er veel meer onvrijheid is in allerlei schimmige dictaturen. We zijn hier zo vrij als een vogel! En ja, vergeleken met Noord-Korea zijn we hier in een oase van vrijheid. Maar het is vrijheid onder strenge voorwaarden. Vrijheid – behalve als er iemand door op z’n teentjes getrapt zou kunnen worden. Vrijheid – behalve als je je bolle kop boven het maaiveld uitsteekt. Vrijheid – behalve als je volgens de opgehevenvingermoralisten niet “solidair” genoeg bent.

Mogen we dat nog wel vrijheid noemen? Nederland is geen Noord-Korea, maar het sluipende despotisme is óók hier te ontwaren. Wellicht zijn we zo vrij als een vogel, maar de vogel in kwestie is een scharrelkip. Zeker, vergeleken met die poor fuckers in de legbatterij heeft de scharrelkip een luxe leventje. Maar ook de scharrelkip leeft en sterft in gevangenschap. Ook de scharrelkip legt eieren die door een Grote Meneer worden weggegrist. Ook een scharrelkip eindigt op een kwaaie dag in het slachthuis.

Vrijheid van spreken en handelen zou zo ruim mogelijk moeten zijn; bijna onbegrensd. Maar is het dat ook? Veel mensen denken er liever niet aan, maar als je goed kijkt kan je de omheining van onze spreekwoordelijke kippenren zien. We leven in een openluchtgevangenis met de illusie van vrijheid, en daar neem ik geen genoegen mee. Het leven is gewoon méér waard dan dat. Ik roep U dan ook op: scharrelkippen, kom in opstand! Tear down that kippengaas!