Vang asielzoekers op in hun eigen regio!

Vandaag moet er besloten worden: moet Mauro Manuel vertrekken uit Nederland, of mag hij blijven? Dit is niet de eerste keer dat er ophef is over een minderjarige asielzoeker. Dit toont twee dingen aan: ten eerste dat de oppositie graag ‘zielige’ gevallen uitmelkt voor hun eigen gewin, en ten tweede dat er inderdaad iets mis is met onze wetgeving omtrent asielzoekers. Wat we nu moeten doen is niet steeds naar één geval kijken en daar weken over bekvechten, maar structurele hervormingen op de agenda zetten.

Het is veel te makkelijk, en uiterst hypocriet, om het meest ‘schrijnende geval’ uit te zoeken, en tig camera’s op te richten, en te roepen hoe wreed dit kabinet is. Dat horen we namelijk elk jaar, van elke oppositie, welk kabinet er ook zit. Het was staatssecretaris Albayrak (PvdA) die in 2009 besloot dat Mauro Manuel niet mocht blijven, en ze besloot dit op basis van de wetgeving die was gemaakt door Job Cohen (PvdA). Met partijen heeft dit dus weinig te maken: onze wetgeving is niet in staat om de asielzoekerskwestie op te lossen.

Het probleem is simpel: de procedures zijn zó lang dat asielzoekers hier jaren verblijven, en hier dus aarden. Als ze dan toch weg moeten, terwijl ze hier een leven hebben opgebouwd, is dat van hun oogpunt gezien best wrang. Dat valt vooral op in geval van jongeren, want die hier zijn opgegroeid. Vaak hebben ze ook niet zélf gekozen om hierheen te komen, dus moeten we ze ‘straffen’ voor iets dat buiten hun schuld ligt?

Rationeel gezien: het gaat niet om straffen, het gaat om het naleven van de wet. Dat is wat minister Leers wil doen. Er zijn niet voor niets criteria opgesteld die bepalen wie mag blijven onder welke omstandigheden en wie niet. Als die er niet waren zat half Afrika morgen in ons land, want wij hebben de boel hier een stuk beter voor elkaar. Nou – dat zou dan snel afgelopen zijn. Ons land zou instorten.

Daarom dus criteria. En dat betekent dat er altijd wel mensen zijn die nét niet aan die criteria voldoen, en dus wegmoeten. Als je dan “met je hart gaat beslissen”, dan krijg je willekeur. Dan besluit een minister op basis van arbitraire gevoelens van sympathie wie wél en wie niet mag blijven. Ondenkbaar, want we hebben in Nederland een stelsel van gelijke behandeling. Dat betekent dat iedere andere asielzoeker in een soortgelijke situatie óók kan procederen om te mogen blijven, waarschijnlijk met succes.

Dan kunnen die criteria dus wel het raam uit, en hebben we totale chaos. Er moeten simpele, heldere regels zijn. We kunnen niet zonder. Aan de andere kant: de huidige regels zijn geenszins simpel of helder, en dat is juist het grote probleem. Want dan krijgen we die lange procedures, en grote groepen eigenlijk best ingeburgerde mensen die weg moeten.

De oplossing is nogal evident, en bovendien al zeker een decennium oud, want Pim Fortuyn stelde het destijds al voor: vang asielzoekers op in hun eigen regio, niet hier. Laten we gewoon ons budget inzetten om asielzoekerscentra op te zetten in de buurt van gebieden die getroffen zijn door rampspoed.

Het doel van de opvang is dat deze tijdelijk is; dat de asielzoekers weer terugkeren als het gevaar is geweken. Dat kan sneller als ze relatief dicht in de buurt worden opgevangen. Dan kunnen ze direct aan de slag om hun thuisland weer op te bouwen. Wat mij betreft bieden we daartoe nuttige opleidingen aan, in de centra zelf.

Een bijkomend voordeel is dat er dus géén asielzoekers meer naar Nederland zelf komen, en ze dus niet inburgeren. Gaan of blijven is geen kwestie meer, want van blijven zal geen sprak zijn. Ze komen hier om te beginnen niet naartoe!

We kunnen dit systeem nóg effectiever maken door samen te werken met andere EU-landen. Ik vermoed dat Duitsland, Denemarken, België, Groot-Brittannië en andere landen hier wel iets in zullen zien. Dan zetten we de centra gezamenlijk op, of besteden we dat uit aan de VN, en vangen we geen asielzoekers meer op in Europa. In één klap het hele probleem opgelost.

Als ik Leers was, zou ik dit nastreven. Wat de oppositie er van vindt weet ik niet, maar ik zou ze het volgende voorstellen: we voeren dit nu in, en dan mogen mensen als Mauro Manuel blijven. Nieuwe wetgeving, nog één keer een generaal pardon om van het hele gedoe af te zijn, en dan gaan de grenzen ook dicht voor asielzoekers. Die vangen we dan op in de eigen regio. En dan hoeven we nooit meer tijd te verspillen aan debatten die toch enkel op de emotie worden gespeeld.

Het Eurofascisme

Een encyclopedisch artikel

Eurofascisme is een radicale, autoritaire and supranationalistische politieke ideologie. Eurofascisten streven ernaar om een allesoverheersende Europese “identiteit” te scheppen, gebaseerd op dienstbaarheid van allen jegens de Europese Unie. De EU zien zij als een organisch geheel, waarin individuen en staten niet zelfstandig zijn (en dat ook niet horen te zijn), maar samengebonden worden in één “gedeelde identiteit”.

Om dit te bereiken proberen Eurofascisten de samenleving te “zuiveren” van bewegingen, ideeën, mensen en systemen die zij als anti-Europees beschouwen. Voornamelijk anticentralisten en patriotten zijn het slachtoffer van deze grootschalige hetze, maar iedere groep en ieder individu die aangeeft onafhankelijkheid belangrijker te vinden dan Europese eenheid is een vijand in de ogen van de Eurofascisten.

Het recht om jezelf te verdedigen

Als een inbreker je in je eigen huis met de dood bedreigt, en je ziet kans om hem dood te steken – mijn zegen heb je.

Vanuit een menselijk oogpunt is het beschaafder om, als het kan, zelfs een kwaadwillend persoon zonder blijvende schade uit te schakelen. Maar laat niemand je ooit het recht op zelfverdediging ontzeggen. Er kan eindeloos beweerd worden dat de staat het geweldmonopolie heeft, maar dat is een utopie.

De politie is niet altijd en overal aanwezig, en daarmee is het beschermingsmonopolie van de staat incompleet. Criminelen wachten niet op de politie, en plegen zelf wél geweld tegen onschuldigen. De burger die daar tussenin zit heeft het recht om zich te verweren – met alle beschikbare middelen.

Vandaag kwam het verhaal naar buiten van een bejaarde meneer die een inbreker van zeventien heeft doodgestoken. Dit gebeurde in België, en daar heeft men blijkbaar nog wat verstand bij de politie. Er werd meteen (voorlopig, in afwachting van verder onderzoek) geconcludeerd dat het ging om zelfverdediging.

En zo hoort het. De men in kwestie woont in een huurt vol met criminaliteit (en de eerlijkheid gebied te zeggen: de overweldigend allochtone bevolking is daarvan de oorzaak). Hij is al vijf keer eerder geconfronteerd met inbraken. En ditmaal werd hij door de inbrekers met een schroevendraaier bedreigd. Toen hij kans zag een mes te pakken, stak hij één van hen neer.

Dat was zijn recht. In ons land word je voor zoiets afgevoerd als ware jij de boef. En er zijn genoeg mensen die het graag zo zien: de allochtone jeugd in de wijk ging woedend de straat op omdat hun “broeder zomaar was vermoord”. Ze negeren dat hij een notoire veelpleger was. Of liever gezegd: ze vinden zijn gedrag heel normaal.

Gelukkig hebben de autoriteiten in België tot zover geen enkel gehoor gegeven aan de oproep om de man die zichzelf verdedigde te arresteren. De Belgische politie laat daarmee duidelijk weten dat zelfverdediging een recht is. Laat Nederland daar een voorbeeld aan nemen.

Altijd gejank om Sinterklaas en Zwarte Piet

Ze zijn vroeg dit jaar. Meestal begint het pas in November, of dat is althans mijn ervaring. Maar je kunt er donder op zeggen dat het ieder jaar weer opgerakeld zal worden: het ver-schrik-ke-lij-ke racisme dat wij “het Sinterklaasfeest” noemen.

Degenen die hierover beginnen vormen een zeer kleine groep mensen, en ze maken er een beroep van om zich aan dingen te ergeren. Deze groep bestaat uit enerzijds mensen van allochtone komaf die zichzelf graag als slachtoffer neerzetten, en anderzijds uit mensen van autochtone komaf die de bovengenoemde allochtonen net zo graag als slachtoffer neerzet.

Het zijn deze mensen die het onacceptabel vinden dat Sinterklaas een kruis op z’n mijter draagt. Die vinden dat er in december een religie-neutraal “lichtfeest” moet worden gehouden. Die vinden dat Zwarte Piet een affront is voor alle niet-blanke mensen op deze aardbol.

Juist, ja. We hebben voor degelijke mensen een woord: aanstellers.

Utopisten

Vrijheid is een extremistisch woord geworden. Want in Europa is sociaal-democratie geen politieke stroming, maar de politieke standaard. Zelfs liberale partijen zijn ingebed in een stelsel van etatisme. Noem tenslotte eens één partij in ons land die écht streeft naar een kleine overheid…?

Ook de VVD is in essentie “sociaal-liberaal” (zoals dat dan heet). Men pleit (af en toe) voor een iets kleinere overheid, maar dat betekent relatief kleiner. Ook als het VVD-programma onverkort werd uitgevoerd, leefden we nog in een sociaal-democratie naar standaard Europees model. Big Government is bijna een natuurwet, en nauwelijks durft men er vraagtekens bij te zetten.

Niet zo gek ook, want wie dat wél doet, wordt meteen uitgemaakt voor “radicaal”, “extremist” of (mijn absolute favoriet) “utopist”. Geloven in vrijheid is een utopie geworden! Nou ja, volgens de mensen die zelf niet in vrijheid geloven, dan.

Het typische van een dergelijke beschuldiging is dat deze naar je hoofd wordt geslingerd zodra je kritiek uit op de EU en/of op een monetair stelsel dat is gebaseerd op papieren geld en eindeloze schuldenbergen. Iedereen die er op wijst dat dergelijke stelsels onhoudbaar zijn, krijgt de wind van voren.

Want dan ben je harteloos. Als je van mening bent dat we géén honderden miljarden in bij voorbaat gedoemde “hulp”-fondsen van de EU moeten storten, dan ben je niet “solidair”. Als je gelooft dat een financieel stelsel gebouwd op drijfzand volstrekt kansloos is, dan ben je een “doemdenker”.

Nee, zo zullen de hordes sociaal-democraten (al dan niet vermomd als leden van een andere stroming) je keer op keer de les lezen: we hebben nu eenmaal voor dit stelsel gekozen. Nu zitten we er aan vast. Als je het kaartenhuis nu omver blaast, en de hele ellende weg laat zinken in het drijfzand, dan stort je miljoenen mensen de armoede in.

Never mind dat dit stelsel het sowieso niet gaat redden. Never mind dat bij een (onvermijdelijke) ineenstorting van zowel de megalomane EU als een financieel stelsel gebouwd op ongedekt krediet, een nog veel grotere armoede zal ontstaan. En never mind dat het kunstmatig in leven houden van dit kansloze bestel ons dagelijks bakken vol geld en bakken vol vrijheid kost.

En als je er dan voorzichtig de vinger op legt dat het goedkoper, eerlijker en democratischer is om een onhoudbaar systeem te laten vallen (met alle kosten van dien), en op een solide fundament opnieuw te beginnen – dan ben je een utopist. Want we hebben gekozen voor de EU, dus nu is er geen alternatief meer. Want we hebben gekozen voor ongedekt geld, dus niet mogen we het casino niet meer uit.

Want het wordt vanzelf beter, bezweren ze ons. Als we maar die miljarden blijven pompen, dan komt het “vertrouwen” weer terug. Ze prevelen het als ware het een heilige naam. Vertrouwen, de patroonheilige van zij die geen daadkracht bezitten.

Als het vertrouwen weer terug is, dan is het probleem ook voorbij. Dan maakt het gapende gat in elke begroting niet meer uit, want dan kunnen we gewoon met z’n allen doen alsof het niet bestaat. Tot de volgende crisis, natuurlijk.

Wie verkoopt hier nou utopieën?

In de zeik genomen

Daar haalde Nederland gisteren toch maar weer even het internationale nieuws! Helaas was het, zoals wel vaker, niet in een positief daglicht. Integendeel, aan dit nieuws zat een luchtje… een walgelijke pisdamp kunnen wel zeggen.

De NS kwam met iets dat als 1 april-grap zonder meer hilarisch zou zijn geweest: de plaszak. Want toiletten op die sprinters, dat neemt zó veel ruimte in, dat kan gewoon niet meer! Dus die moeten weg. Maar ja, wat als er dan toch een passagier heel nodig moet? Een incidentje waarbij de acteur Gérard Dépardieu recentelijk z’n behoefte midden in het gangpad van een vliegtuig deed, leert dat dit bad for business is.

Er moest dus een andere oplossing komen. Je stelt je gewoon voor hoe ze daar bij de NS over hebben zitten brainstormen. Zullen we dat stomme volk maar gewoon uit een raampje laten pissen? Nee, da’s te lastig, en werkt niet goed voor vrouwen. Iedere stoel een klein brievenbusje achter in de leuning, dat is tegenwoordig hip…? Kan ook niet, lijkt te veel op een politiek statement. Een paar gaten in de vloer, dan? Nee, hoe mooi ook, dat vormt een veiligheidsrisico.

En opeens heb je het! In vliegtuigen zijn er toch van die zakken om in te kotsen? Waarom niet gewoon een zak om in te urineren? Oh, maar dat was het he-le-maal! Waarom hadden ze dat niet eerder bedacht? Zo snel mogelijk ontworpen, en toen direct een persmomentje ingelast om hun genialiteit wereldkundig te maken.

Zoals men in de Engelstalige wereld zo mooi kan zeggen: it went down like a lead balloon. Ze waren totaal verbijsterd, daar bij de NS. Hun mooie plan, ze hadden er zo intens aan gewerkt, en nu bleek enkel spot en hoon hun deel. Ze weigerden ieder verder commentaar, en trokken zich terug om zich te beraden. Waar hadden ze deze behandeling nou aan verdiend?

Nee, echt. Het was duidelijk uit hun houding af te lezen: ze snapten écht niet (en snappen waarschijnlijk nu nog steeds niet) waarom dit idee zo volstrekt achterlijk is. Het is symptomatisch voor de NS: geheel losgekoppeld van de burgers, alsof ze zich op een ander spoor bevinden dan de rest van de wereld.

Uit die ontkoppelde staat komen plannen als de “plaszak” voort. Het ergste is dat ze het gewoon niet inzien. Ze weten letterlijk niet wat ze fout doen. Minachting van mensen is de facto hun manier van denken. “Want we moeten toch besparen…?” Als je naar zo’n directeur van de NS toeloopt en hem haarfijn uitlegt dat hij A) betaald wordt van jouw belastinggeld, B) een salaris boven de Balkenendenorm geniet, en C) dus ten minste het fatsoen dient te hebben om de meest basale voorzieningen voor zijn klanten te leveren –

…Dan zou die overbetaalde lapzwans je aankijken alsof je twee hoofden had. Hij zou écht niet begrijpen waar je het over had. “Maar u krijgt toch een plaszak van ons? U hoeft er niet eens extra voor te betalen.” En als je dan subtiel uitlegt dat hij wellicht éérst zijn onverdiende bonus eens in zou moeten leveren en er dán over andere bezuinigingen gepraat kan worden, dan zou hij beledigd zijn.

En dat, beste mensen, is de NS anno 2011. Een arrogant monopolie, geheel beschermd door de overheid, en al jaren geleden op tragische wijze het spoor bijster geraakt. Ik geef toe, mijn schets van de brainstormsessie én van de NS-directeur zijn verzonnen – maar ik geloof niet dat ik ver bezijden de waarheid zit!

Wereldvreemde technocraten, betaald van belastinggeld, vormen het bestuur van de NS. Als deze koers doorzet mag de naam van de organisatie veranderd worden in Nederlands Sanitair. Het eerste bedrijf dat z’n klanten echt volledig in de zeik zet en ook nog verwacht hiervoor bedankt te worden.

Dan weten we ook weer waar onze centen aan besteed worden. Fijn dat ze ons bij de NS weer even met de neus op de onwelriekende feiten drukken. Wil de directie nu als de sodemieter collectief ontslag nemen? Het zal er wel niet van komen. En de minister zal het lef ook wel niet hebben om ze er uit te schoppen.

En de plaszak? Die zal wel niet ingevoerd worden… voorlopig. Maar via de achterdeur, als “noodvoorziening bij slecht weer”, komt-ie er tóch. En als de leiding van de NS denkt dat we het wel weer vergeten zijn, dan wordt het ding alsnog stilletjes ingevoerd. Zonder aankondiging, zodat er geen massaal bezwaar is. Misschien was dat al die tijd hun plan wel, en was dit alleen even een manier om de weerstand te testen.

Op een kwaaie dag zit je dan in de trein, vraag je aan de conducteur waar het toilet is, en reikt hij je zo’n zak aan. Dan weet je het wel. Het klinkt als een grap, maar het is dat niet. Je bent echter wél in de zeik genomen.