De vrije markt is een harde leermeester. Alle acties hebben er gevolgen, en dat is wat het tot een succesformule maakt. Een vrije markt zal onverantwoord gedrag zonder genade afstraffen: slechte ideeën en ondoordachte strategieën zullen resulteren in verliezen, of zelfs in een faillissement. Dit dwingt ondernemers tot reflectie, strategisch handelen en een gezonde drang tot hard werken. Het is een proces van natuurlijke selectie, en deze “evolutie van de markt” garandeert dat de meest geschikte, de meest innovatieve, de meest kansrijke ontwikkelingen ook het meeste succes zullen behalen. Ere wie ere toekomt, zeg maar.
zondag 23 januari 2011
zondag 16 januari 2011
Een Toekomst voor de Nederlanden
Na het Einde van België: de Lage Landen Herenigd
Stel dat het Belgische experiment uiteindelijk wordt beëindigd, en de Vlamingen en Walloniërs ieder een eigen weg gaan. Ik acht dit op de lange termijn onvermijdelijk, en zelfs uiterst wenselijk. Als uiterste conclusie van dit proces hoop ik van harte op het samengaan van Nederland en Vlaanderen en één staat. Dit idee is beslist niet nieuw. Sterker nog, het bestaat al sinds het moment dat Nederland en België opsplitsten. Opvallend is dat al vrij vroeg het idee van hereniging met Wallonië grotendeels werd opgegeven, terwijl er altijd significante steun is geweest voor een Vlaams-Nederlandse unificatie – aan beide kanten van de grens. Aan de Vlaamse kant is dit wat bedaard, juist omdat Nederland nooit een poot heeft uitgestoken om Vlaanderen te helpen in de moeilijke worsteling met de Franstaligen. De Vlamingen werden op zichzelf aangewezen, en streven nu allereerst naar onafhankelijkheid. Dat is niets minder dan hun recht, en ik juich het streven toe. Toch hoop ik dat een onafhankelijk Vlaanderen in ieder geval de mogelijkheid van een Groot-Nederlandse hereniging niet bij voorbaat zal afschieten. Er is veel dat ons verenigd, en samen staan we sterk.
Stel dat het Belgische experiment uiteindelijk wordt beëindigd, en de Vlamingen en Walloniërs ieder een eigen weg gaan. Ik acht dit op de lange termijn onvermijdelijk, en zelfs uiterst wenselijk. Als uiterste conclusie van dit proces hoop ik van harte op het samengaan van Nederland en Vlaanderen en één staat. Dit idee is beslist niet nieuw. Sterker nog, het bestaat al sinds het moment dat Nederland en België opsplitsten. Opvallend is dat al vrij vroeg het idee van hereniging met Wallonië grotendeels werd opgegeven, terwijl er altijd significante steun is geweest voor een Vlaams-Nederlandse unificatie – aan beide kanten van de grens. Aan de Vlaamse kant is dit wat bedaard, juist omdat Nederland nooit een poot heeft uitgestoken om Vlaanderen te helpen in de moeilijke worsteling met de Franstaligen. De Vlamingen werden op zichzelf aangewezen, en streven nu allereerst naar onafhankelijkheid. Dat is niets minder dan hun recht, en ik juich het streven toe. Toch hoop ik dat een onafhankelijk Vlaanderen in ieder geval de mogelijkheid van een Groot-Nederlandse hereniging niet bij voorbaat zal afschieten. Er is veel dat ons verenigd, en samen staan we sterk.
zondag 9 januari 2011
Het Einde van België?
“Sire, Vous régnez sur deux peuples. Il y a en Belgique, des Wallons et des Flamands; il n'y a pas de Belges.”
– Jules Destrée, in een open brief aan Koning Albert I, 15 augustus 1912
Ten zuiden van onze huidige landsgrens brokkelt België langzaam af. Het resultaat van honderdtachtig jaar spanning tussen twee groepen mensen die elkaar om te beginnen al niet mochten, en onderhand in een koude oorlog leven. Het is niet verbazingwekkend dat de Vlamingen liefst onafhankelijk zijn van de Walloniërs, en dat deze wens omgekeerd niet wordt gedeeld. Gezien de huidige economische verhoudingen betaalt het financieel gezonde Vlaanderen de rekeningen van het verpauperde Wallonië. Er worden hele academische discussies gevoerd over de vraag of Wallonië in het verleden, toen de rollen omgedraaid waren, Vlaanderen wel of niet heeft geholpen. Eindconclusies verschillen al naar gelang een historisch onderzoek Vlaams of Waals is…
Dat op zich laat al zien dat het land op sterven na dood is. Vlamingen eisen drastische hervormingen als men België wil behouden. Maar die hervormingen zouden juist een eind maken aan de geldstroom richting het Franstalige zuiden, en die geldstroom is de enige reden waarom Wallonië zo sterk Pro-België is. Pogingen tot fundamentele hervorming kunnen op een Waals “Non” rekenen, terwijl kleinere hervormingen voor de Vlamingen alleen zoethoudertjes zijn, die een ferm “Neen” mogen verwachten.
Het is dan ook een kwestie van tijd voordat België tot een einde komt, door te barsten of door te verdampen. Die dag zal naderhand gelukkig blijken voor zowel Vlamingen als Walloniërs. Hoewel die laatste groep vreest om aan de bedelstaf te raken zonder de Vlaamse transfers, het is eerder gebleken dat het rigoureus dichtdraaien van de subsidiekraan leidt tot plotselinge innovaties die daarvóór als onmogelijk werden gezien. Kijk naar het vaak genoemde opbreken van Tsjecho-Slowakije. Slowakije, destijds afhankelijk van Tsjechische betalingen, werd gedwongen om onder ogen te zien dat het land al die tijd arm was gebleven doordat het liever afhankelijk bleef. Ook Wallonië zal onder ogen moeten zien dat de socialistische verzorgingsstaat aldaar simpelweg onhoudbaar is. Na een flinke sanering zal het bedrijfsleven zich bevrijd zien van te hoge belastingen, en komt de economie weer op gang. Maar eerst is onafhankelijkheid geboden, eigenlijk nog meer voor Wallonië dan voor Vlaanderen.
Laten we in het geval van een eventuele splitsing een aantal zaken niet uit het oog verliezen: allereerst zijn er in België niet twee maar drie taalgroepen. De Duitse Gemeenschap in de Oostkantons valt formeel onder het Gewest Wallonië. Daarnaast loopt de huidige formele taalgrens niet exact langs de werkelijke taalgrens; er zijn Nederlandstalige gemeenschappen net over de Waalse grens, evenals Franstalige gemeenschappen die net-aan onder Vlaams gezag vallen. En dan is er natuurlijk Brussel. Deze drie kwesties moeten op een degelijke manier worden opgelost bij een eventuele splitsing.
De Duitstalige Gemeenschap, feitelijk na de Eerste Wereldoorlog onder dwang aangehecht bij de Belgische staat, dient het recht te verkrijgen om zich per referendum uit te spreken over de keuze tussen bij Wallonië blijven, of na al die jaren terugkeren bij Duitsland. Dat laatste is een lang gekoesterde wens onder de Duitstaligen in Oostkantons, en valt dan ook te verwachten. Zeker gezien het feit dat Wallonië zelf wel eens aansluiting bij Frankrijk zou kunnen zoeken. De Duitstaligen, begrijp ik, horen veel liever bij Duitsland dan bij Frankrijk.
De Taalgrens is een heikel punt. Geen van beide partijen wil eigenlijk ook maar een centimeter opgeven. Toch is de meest rechtvaardige oplossing een territoriaal referendum, waarbij de grensstroken de keuze krijgen om bij Vlaanderen dan wel Wallonië te gaan. Dit kan het beste zeer fijnmazig opgezet worden, zodat de grens zo precies mogelijk aansluit bij de werkelijke situatie. Eis moet ook zijn dat de gebieden aaneengesloten zijn, zodat er geen exclaves ontstaan.
Brussel is nog wel het lastigste probleem van allemaal. Historisch is het een Nederlandstalige stad, maar in werkelijkheid is de bevolking nu grotendeels Franstalig. Officieel geldt er tweetaligheid. Aansluiting van Brussel bij Wallonië is een geschiedkundig affront, en sowieso een ernstige klap in het gezicht van iedere Vlaming. De mogelijkheden omtrent Brussel beperken zich tot een volledige aanhechting bij Vlaanderen, of een voortbestaan als een autonoom Hoofdstedelijk District van de EU, vergelijkbaar met Washington D.C. (Als Eurocriticus geniet het zonder twijfel mijn voorkeur om Brussel te herstellen als Vlaamse stad. Laat de Eurocraten en de Franstalige indringers elders hun heil zoeken!)
Wanneer al deze problemen zijn opgelost is de splitsing van de kunstmatige staat België een feit. Vlaanderen en Wallonië kunnen nu ieder hun eigen gang gaan. Maar stel nu dat de gelukkige dag van splitsing gloort, hoe gaan deze twee dan verder? In feite zijn er twee opties. Ofwel ze gaan verder als twee onafhankelijke staten, ofwel ze zoeken aansluiting bij respectievelijk Nederland en Frankrijk. Vooral Wallonië heeft veel te winnen bij zogenaamd “rattachisme” aan de Franse staat. Frankrijk zelf zal er ook niet al te huiverig tegenover staan: het is een significante gebiedsuitbreiding, en met de broodnodige hervormingen is Wallonië pure winst. Wallonië zelf kan bij eventuele aansluiting van Frankrijk financiering verkrijgen om die hervormingen door te voeren.
Nee, dan Vlaanderen – indien men zich net heeft losgerukt uit een ongewenst staatsverband, zal men er nogal twijfelachtig tegenover een unie met Nederland staan. Toch is die mogelijke unie één van de redenen dat ik, als Nederlander, zo betrokken ben bij het lot van de Vlamingen. Ik hoop vurig op een Groot-Nederlandse hereniging. Natuurlijk bestaan er hindernissen, maar de voordelen die we er samen uit kunnen putten zijn vele malen groter.
– Jules Destrée, in een open brief aan Koning Albert I, 15 augustus 1912
Ten zuiden van onze huidige landsgrens brokkelt België langzaam af. Het resultaat van honderdtachtig jaar spanning tussen twee groepen mensen die elkaar om te beginnen al niet mochten, en onderhand in een koude oorlog leven. Het is niet verbazingwekkend dat de Vlamingen liefst onafhankelijk zijn van de Walloniërs, en dat deze wens omgekeerd niet wordt gedeeld. Gezien de huidige economische verhoudingen betaalt het financieel gezonde Vlaanderen de rekeningen van het verpauperde Wallonië. Er worden hele academische discussies gevoerd over de vraag of Wallonië in het verleden, toen de rollen omgedraaid waren, Vlaanderen wel of niet heeft geholpen. Eindconclusies verschillen al naar gelang een historisch onderzoek Vlaams of Waals is…
Dat op zich laat al zien dat het land op sterven na dood is. Vlamingen eisen drastische hervormingen als men België wil behouden. Maar die hervormingen zouden juist een eind maken aan de geldstroom richting het Franstalige zuiden, en die geldstroom is de enige reden waarom Wallonië zo sterk Pro-België is. Pogingen tot fundamentele hervorming kunnen op een Waals “Non” rekenen, terwijl kleinere hervormingen voor de Vlamingen alleen zoethoudertjes zijn, die een ferm “Neen” mogen verwachten.
Het is dan ook een kwestie van tijd voordat België tot een einde komt, door te barsten of door te verdampen. Die dag zal naderhand gelukkig blijken voor zowel Vlamingen als Walloniërs. Hoewel die laatste groep vreest om aan de bedelstaf te raken zonder de Vlaamse transfers, het is eerder gebleken dat het rigoureus dichtdraaien van de subsidiekraan leidt tot plotselinge innovaties die daarvóór als onmogelijk werden gezien. Kijk naar het vaak genoemde opbreken van Tsjecho-Slowakije. Slowakije, destijds afhankelijk van Tsjechische betalingen, werd gedwongen om onder ogen te zien dat het land al die tijd arm was gebleven doordat het liever afhankelijk bleef. Ook Wallonië zal onder ogen moeten zien dat de socialistische verzorgingsstaat aldaar simpelweg onhoudbaar is. Na een flinke sanering zal het bedrijfsleven zich bevrijd zien van te hoge belastingen, en komt de economie weer op gang. Maar eerst is onafhankelijkheid geboden, eigenlijk nog meer voor Wallonië dan voor Vlaanderen.
Laten we in het geval van een eventuele splitsing een aantal zaken niet uit het oog verliezen: allereerst zijn er in België niet twee maar drie taalgroepen. De Duitse Gemeenschap in de Oostkantons valt formeel onder het Gewest Wallonië. Daarnaast loopt de huidige formele taalgrens niet exact langs de werkelijke taalgrens; er zijn Nederlandstalige gemeenschappen net over de Waalse grens, evenals Franstalige gemeenschappen die net-aan onder Vlaams gezag vallen. En dan is er natuurlijk Brussel. Deze drie kwesties moeten op een degelijke manier worden opgelost bij een eventuele splitsing.
De Duitstalige Gemeenschap, feitelijk na de Eerste Wereldoorlog onder dwang aangehecht bij de Belgische staat, dient het recht te verkrijgen om zich per referendum uit te spreken over de keuze tussen bij Wallonië blijven, of na al die jaren terugkeren bij Duitsland. Dat laatste is een lang gekoesterde wens onder de Duitstaligen in Oostkantons, en valt dan ook te verwachten. Zeker gezien het feit dat Wallonië zelf wel eens aansluiting bij Frankrijk zou kunnen zoeken. De Duitstaligen, begrijp ik, horen veel liever bij Duitsland dan bij Frankrijk.
De Taalgrens is een heikel punt. Geen van beide partijen wil eigenlijk ook maar een centimeter opgeven. Toch is de meest rechtvaardige oplossing een territoriaal referendum, waarbij de grensstroken de keuze krijgen om bij Vlaanderen dan wel Wallonië te gaan. Dit kan het beste zeer fijnmazig opgezet worden, zodat de grens zo precies mogelijk aansluit bij de werkelijke situatie. Eis moet ook zijn dat de gebieden aaneengesloten zijn, zodat er geen exclaves ontstaan.
Brussel is nog wel het lastigste probleem van allemaal. Historisch is het een Nederlandstalige stad, maar in werkelijkheid is de bevolking nu grotendeels Franstalig. Officieel geldt er tweetaligheid. Aansluiting van Brussel bij Wallonië is een geschiedkundig affront, en sowieso een ernstige klap in het gezicht van iedere Vlaming. De mogelijkheden omtrent Brussel beperken zich tot een volledige aanhechting bij Vlaanderen, of een voortbestaan als een autonoom Hoofdstedelijk District van de EU, vergelijkbaar met Washington D.C. (Als Eurocriticus geniet het zonder twijfel mijn voorkeur om Brussel te herstellen als Vlaamse stad. Laat de Eurocraten en de Franstalige indringers elders hun heil zoeken!)
Wanneer al deze problemen zijn opgelost is de splitsing van de kunstmatige staat België een feit. Vlaanderen en Wallonië kunnen nu ieder hun eigen gang gaan. Maar stel nu dat de gelukkige dag van splitsing gloort, hoe gaan deze twee dan verder? In feite zijn er twee opties. Ofwel ze gaan verder als twee onafhankelijke staten, ofwel ze zoeken aansluiting bij respectievelijk Nederland en Frankrijk. Vooral Wallonië heeft veel te winnen bij zogenaamd “rattachisme” aan de Franse staat. Frankrijk zelf zal er ook niet al te huiverig tegenover staan: het is een significante gebiedsuitbreiding, en met de broodnodige hervormingen is Wallonië pure winst. Wallonië zelf kan bij eventuele aansluiting van Frankrijk financiering verkrijgen om die hervormingen door te voeren.
Nee, dan Vlaanderen – indien men zich net heeft losgerukt uit een ongewenst staatsverband, zal men er nogal twijfelachtig tegenover een unie met Nederland staan. Toch is die mogelijke unie één van de redenen dat ik, als Nederlander, zo betrokken ben bij het lot van de Vlamingen. Ik hoop vurig op een Groot-Nederlandse hereniging. Natuurlijk bestaan er hindernissen, maar de voordelen die we er samen uit kunnen putten zijn vele malen groter.
Abonneren op:
Posts (Atom)