It truly astounds me that there are quite a lot of supposedly traditionalist Catholics who actively promote coercive redistribution of wealth. They do not seem to realise that this is fundamentally antithetical to Christian virtue. For instance, you can regularly witness supposedly traditionalist Catholics stating that government-run healthcare (which they often even call "free healthcare") is essentially good, and only impossible at present because of countless numbers of irresponsible degenerates who parasitically leech off the system. They explicitly state their belief that in a conservative, Christian society, government healthcare would be fine and dandy.
I must disagree, and when I recently expressed that disagreement (indeed on the subject of so-called "free healthcare"), I was asked to explain my reasoning. Naturally, I did so quite gladly. What will follow here is a somewhat more expansive and refined version of my initial reply. I think it might be of some use to share it publically.
The fact of the matter is that the position of these supposedly traditionalist Catholics perplexes me. They defend a system that is parasitical in its very core by claiming that it would be good if only the parasitic excesses were somehow removed from it. Do they not understand that the system itself fosters that parasitism, and that it therefore legitimises the degeneracy associated with it? And do they not comprehend that this in itself is enough to condemn the system of "government healthcare" wholly and unequivocally?
Even if they somehow fail to notice this, or have some excuse about how their proposed alterations to the system would curb those excesses... their arguments are purely utilitarian. Now, utilitarianism is indisputably the morally hollow creed of the modernist; of the man-as-machine, of the culture that reduces society to a mere collection of inhuman processes. If they were truly traditionalists, and if they were truly Christian, and certainly if they were truly Catholic, then they would know that utilitarianism is in no way a valid argument. Instead, they would know to look elsewhere-- namely to the tradition of natural law.
If they did this, they would soon realise that their premises are flawed and their ethics clouded. After all, "free" healthcare simply doesn't exist. It may perhaps be true that the system of state-enforced redistribution could get somewhat more viable if you were to remove all the "useless eaters" (as the commies themselves put it), but that doesn't make it free. It's still based on the theft and redistribution of wealth by the government. Not only that, but to see people as "useless eaters"—rather than the victims of sin who deserve our human and personal compassion—is in itself deeply disturbed.
We may say, therefore, that some "utilitarian fix" for the system of government healthcare can at best make it "just" immoral, instead of immoral and flat-out impossible in the long term. If that is the best case scenario of the approach that these supposed traditionalist Catholics advocate, then how Christian is their approach, really? Should they succeed in getting it done (which is doubtful in itself), would we then be justified in calling that a victory of virtue? I think not. On the contrary.
Let there be no doubt: there are countless admonitions in the Bible for all of us to practice charity and kindness, but none that allow us to steal from others, give away the wealth of those others, and then pride ourselves on that ill deed. In fact, "thou shalt not steal" is fairly clear. When one steals in order to be a false-faced benefactor, one is guilty not only of theft, but of a twisted and self-aggrandising pride. That it is purportedly done with good intentions matters not one bit, since we know very well that those good intentions have ever paved the road to hell...
It does not matter whether this twisted act of theft is carried out for the sake of healthcare, subsidies, welfare or any other goal that should theoretically be noble. Evil means cannot bring about good ends. To sanction evil in the name of doing good is precisely the easy way to get it done, the way of abusive power... the Satanic way of doing things. The way we must reject. The way of the just, conversely, entails that we ourselves must take responsibility for the things that we believe must be done, instead of mandating government thugs to steal from others.
One may at once conclude the obvious, then: that it is our personal, Christian duty to actively extend a hand to others. And that to provide healthcare is not a governmental task, but a communal responsibility. I do not think that I need to explain to these Catholics that the best way to do this on any scale beyond the directly interpersonal is almost invariably to do it via the Church. Indeed, the irresponsible hand-over of all power and all manner of social missions to the state has terribly injured the Church in its social capacity. The Church once had the capacity to bind social work and spiritual work together into one sacred mission. The state is wholly unspiritual (in fact it is anti-spiritual), and now the social and the spiritual are too often divided by a great chasm.
Removing all aspects of social welfare from the abusive hands of the government, and returning them to a multitude of communal networks and societies—most of them Christian in nature—will quite literally do wonders for society. When such concerns are returned to the hands of organic, rather than artificial communities, we will soon see a far greater respect for the human soul. A government is a system, a machine, a great automaton. It is defined by regulation and policy, and to its method of operation, such things as mercy and charity can only ever exist in the abstract. If we want virtue to be tangibly expressed (to be made real in the world) we must not put our faith in government, but in each other. Community must replace bureaucracy, and in many cases, Church must once again replace State.
As a further consideration, I would urge Christians to keep in mind that the current government-funded (so actually theft-funded) healthcare is also government-controlled healthcare. And then you ultimately end up with true horrors. For instance, with cases in which the government "experts" can decide when infants (such as in the now infamous case of Alfie Evans) are to be "terminated". This, I would argue, is the very depth of depravity. That sort of evil becomes possible when the state is raised up to be almighty, and to exert authority over all aspects of life. To avoid it, we must ensure that responsibility and authority remain in the hands of moral actors, instead of soulless bureaucracies.
All of this is why government healthcare is always inherently immoral, and furthermore why every sort of overbearing government (including all possible manifestations of forced wealth redistribution) are always evil.
woensdag 21 november 2018
vrijdag 2 november 2018
Kanttekeningen bij Jordan Peterson
Aangezien de vrij populaire en (onterecht) controversiële Jordan Peterson weer het onderwerp van menig discussie is: enkele kanttekeningen bij Peterson en zijn gedachtegoed vanuit mijn (bepaald niet 'mainstream') perspectief. Laat ik beginnen door te zeggen dat Peterson geheel ten onrechte controversieel is, en dat de felle kritiek aan zijn adres duidelijk illustreert hoe extreem links de huidige maatschappij thans is. In werkelijkheid is Peterson een vrij gematigde academicus die standpunten inneemt die geenszins gewaagd mogen heten. Mijn primaire kritiek op hem is dan ook beslist niet dat hij "eng" en "extreem rechts!!!" is, maar juist dat hij eigenlijk -- om het maar even grappig te formuleren -- een schaap in wolfskleren is.
PUNT 1. --- Peterson is een modernist. Hij flirt met de waarde(n) van traditie, hetgeen méér is dan veel anderen doen, en dat siert hem. Hij verzet zich tegen de wanstaltige excessen van de moderniteit (zoals haat-feminisme en nihilisme), en dat maakt hem populair bij anderen die óók inzien dat deze excessen puur vergif zijn. Maar Jordan Peterson is uiteindelijk iemand die de moderniteit van zichzelf wil redden.
Wat hij verdedigt en uitdraagt is uiteindelijk een mens- en maatschappijbeeld dat inherent modern is. Sommige mensen vinden dat natuurlijk een sterk punt, maar ik zie dat als zwakte. Peterson vecht tegen talloze uitingen van cultureel Marxisme, maar lijkt niet helemaal door te hebben dat hij nog steeds zelf óók een product is van de bredere achtergrond waaruit dat cultureel Marxisme is ontstaan. Met andere woorden: Peterson heeft niet door dat de 'excessen' die hij wil bestrijden geen foutje, maar een onvermijdbaar element zijn van de moderniteit.
Dat hij begrijpt dat de excessen kwalijk zijn maakt hem natuurlijk véél minder vergiftigd is dan de meeste mensen, maar omdat hij niet snapt dat het modernisme zelf het ware gif is, en hij de moderniteit blijft verdedigen, is hij onbedoeld (neem ik aan!) zelf toch nog steeds een gifmenger. Hij verspreidt de dodelijke misvatting dat de moderniteit in de kern goed is, terwijl het tegendeel natuurlijk waar is. Dat Peterson wel kritiek heeft op de excessen van de moderniteit maakt hem in relatieve zin "goed", maar wanneer je hem naast (echte grote denkers zet (waarmee ik doel op traditionalistische denkers), blijkt hij snel niet méér te zijn dan een bleke imitatie. En hij kan ook onmogelijk méér zijn, want in de kern verdedigt hij iets dat fout is.
PUNT 2. --- Dit laatstgenoemde element brengt ons tot het volgende punt van kritiek: Peterson heeft eigenlijk geen originele ideeën. Dit is een bekende kritiek, die ook vaak (en niet geheel ten onrechte) wordt neergelegd bij Ayn Rand (óók een modernist, die weliswaar véél beter was dan het gros aan 'denkers', maar die traditionalisme wel onterecht zwart maakte). Nu is het zo dat Rand wel nog geheel eigen toevoegingen had. Vaak herhaalde zij echter slechts denkbeelden die al veel eerder bestonden (en vaak zonder bronvermelding). Peterson heeft daarentegen géén originele bijdragen. In al zijn werken en lezingen herhaalt hij vooral gedachten die origineren bij (vooral) Solzjenitsyn, Dostojevski, Jung en Nietzsche.
Wel moet worden gezegd dat hij dit expliciet toegeeft, en ook voortdurend naar deze vier mannen verwijst. (Hij noemt ook andere denkers, maar deze vier komen in al zijn werk steeds weer terug.) Nu is het herhalen van goede ideeën beter dan het verzinnen van slechte ideeën, dus ik neem Peterson dit geenszins kwalijk. Laat dat helder zijn. Maar ik wil wel duidelijk maken dat Peterson een verspreider is van andermans gedachten, en geen grote schepper van eigen inzichten. Veel van zijn aanbidders zijn totáál onbekend met de klassiekers, en denken daarom ten onrechte dat Peterson een zeer origineel denker is. Niets is minder waar.
PUNT 3. --- Hier volgt wellicht het meest controversiële punt van kritiek. Peterson is een verklaard tegenstander van antisemitisme, en heeft er in dat kader een handje van om iedereen die hij verdenkt(!) van dergelijke gedachten meteen zwart te maken als "pseudowetenschapper". Zelf komt hij met de behóórlijk pseudo-wetenschappelijke "verklaring" voor antisemitisme dat dit geheel voortkomt uit een soort jaloezie onder intellectueel minvermogenden, die het niet kunnen verkroppen dat Joden vaak succesvol zijn (en gemiddeld een hoog IQ hebben).
Hierin ligt hij meteen afschuwelijk in de knoop met zijn eigen intellectuele bronnen. Solzjenitsyn, Dostojevski, Jung en Nietzsche hebben stuk voor stuk fikse kritiek geuit op (bepaalde gedragingen van bepaalde groepen) Joden. Ze zijn allemaal ook fel beschuldigd van antisemitisme. Ikzelf zou die beschuldigingen kenschetsen als zwaar overtrokken, maar volgens de standaarden die Peterson hanteert waren zijn eigen "helden" grote antisemieten! Hij beschrijft ze echter steevast als intellectuele zwaargewichten. Daarmee bewijst hij (zonder het te willen erkennen) dat zijn eigen "antisemitisme is de jaloezie van sukkels"-hypothese onmogelijk kan kloppen. (Althans: het kan niet kloppen wanneer men de definitie van antisemitisme hanteert die Peterson pleegt te gebruiken.)
Peterson bezondigt zich hier dus aan een logische contradictie. Ofwel zijn definitie van antisemitisme klopt niet (en dan heeft hij regelmatig anderen ten onrechte belasterd omdat ze "antisemitisch" zouden zijn), ofwel zijn verklaring van antisemitisme is pure pseudo-wetenschap (en dan is hij een hypocriet wanneer hij anderen precies daarvan beschuldigd).
Belangrijker is echter dat Peterson in zijn hele houding ten aanzien van dit specifieke onderwerp hoe dan ook een hypocriet blijkt te zijn. Hij is immers, zo zegt hij zelf, tegen "identity politics" en juist pleitbezorger van een vrij atomistisch individualisme. Hij ziet groepsdenken als kwalijk, en moedigt mensen aan om zichzelf los te maken van groeps-identiteiten.
Oké, maar hoe kan hij dan rechtvaardigen dat hij wel steeds de verdediging van de Joden als collectieve groep(!) op zich neemt? Wat men ook vindt van deze hele kwestie, Peterson is onbetwistbaar bereid om zijn eigen principes en beginselen opzij te zetten en voor Joden een soort "collectivistische uitzondering" te maken. Zij mogen, anders dan alle andere mensen, wel als groep worden behandeld.
Peterson is daarin het spiegelbeeld van de ware antisemiet, die "de Jood" als een inherent vijandige entiteit beschouwt en alle individuele Joden beoordeelt als slechts individuele manifestatie van "de Jood". Peterson behandelt "de Jood" als een inherent onaantastbare entiteit, en beschouwt alle kritiek op individuele Joden (of hun gedragingen) als een antisemitische aanval op "de Jood". Peterson, die altijd het individualisme predikt, wordt dus opeens een collectivist als het over de Joden gaat! Hij, verklaard vijand van de "positieve discriminatie", doet daar opeens zelf aan wanneer het om de Joden gaat! Dat is bizar.
PUNT 4. --- Uit het vorige punt komt weer het laatste aandachtspunt naar voren, namelijk dat Peterson in deze vreemde "collectivistische uitzondering" zo absurd ver gaat dat hij zelfs nog méér van zijn eigen principes opzij schuift. Zo heeft hij actief opgetreden om mensen die hij verdacht van antisemitisme (of van zogenaamde banden met antisemieten) uit te sluiten van debatten die in het teken staan van (oh ironie!) "vrije meningsuiting". Dat Peterson, die zelf steeds wordt bedreigd met 'de-platforming', anderen met dit zelfde perverse middel aanvalt vind ik extreem kwalijk. Dat hij, die zelf steevast wordt belasterd, anderen met lasterlijke beschuldigingen overgiet, vind ik intens kwaadaardig. Zelfs wie het inhoudelijk 100% met Peterson eens is, zal moeten toegeven dat hij op dit vlak qua methode duidelijk fout zit.
Het valt ook op dat Peterson zijn linkse critici nooit op deze manier aanvalt, maar dat hij personen die flink rechtser zijn dan hij is dus wel aanvalt als hij dat nodig acht. Intellectueel en moreel is dit absoluut niet te verdedigen. Ik beschouw dit als het sterkste bewijs van het feit dat Peterson -- de modernist -- weliswaar beter is dan (extreem)links, maar dat dit hem nog geen ware vriend maakt. Peterson blijkt, wanneer puntje bij paaltje komt, zijn eigen principes niet in ere te houden. Hij is onbetrouwbaar.
Het bovenstaande zal voor de mensen in mijn vriendenkring die idolaat zijn van Peterson niet bepaald comfortabel blijken. Toch meen ik dat deze punten niet onuitgesproken mogen blijven. Laat ik duidelijk zijn: ondanks het feit dat ik Peterson inhoudelijk helemaal niet zo sterk vind, zie ik wel degelijk de bijdragen die hij levert, en schat ik die ook op waarde. Dat er iemand is die de excessen van de moderniteit bekritiseert is al beter dan niets. Hopelijk kan Peterson een groot aantal (vooral jonge) mensen in contact brengen met het werk van veel grotere denkers. Hopelijk laten veel van deze mensen Peterson vervolgens ver achter zich, wanneer zij dieper in de materie geraken.
Juist in het kader van die ontwikkeling, richting een beter begrip, acht ik het noodzakelijk om de fans van Peterson te wijzen op zijn tekortkomingen, en dus flinke kanttekeningen te plaatsen bij hun neiging tot heldenverering. In principe zou hij dat zelf moeten toejuichen, aangezien de groei van het besef dat ook onze helden imperfect zijn volgens zijn eigen narratief een héél gezonde mentale ontwikkeling is.
PUNT 1. --- Peterson is een modernist. Hij flirt met de waarde(n) van traditie, hetgeen méér is dan veel anderen doen, en dat siert hem. Hij verzet zich tegen de wanstaltige excessen van de moderniteit (zoals haat-feminisme en nihilisme), en dat maakt hem populair bij anderen die óók inzien dat deze excessen puur vergif zijn. Maar Jordan Peterson is uiteindelijk iemand die de moderniteit van zichzelf wil redden.
Wat hij verdedigt en uitdraagt is uiteindelijk een mens- en maatschappijbeeld dat inherent modern is. Sommige mensen vinden dat natuurlijk een sterk punt, maar ik zie dat als zwakte. Peterson vecht tegen talloze uitingen van cultureel Marxisme, maar lijkt niet helemaal door te hebben dat hij nog steeds zelf óók een product is van de bredere achtergrond waaruit dat cultureel Marxisme is ontstaan. Met andere woorden: Peterson heeft niet door dat de 'excessen' die hij wil bestrijden geen foutje, maar een onvermijdbaar element zijn van de moderniteit.
Dat hij begrijpt dat de excessen kwalijk zijn maakt hem natuurlijk véél minder vergiftigd is dan de meeste mensen, maar omdat hij niet snapt dat het modernisme zelf het ware gif is, en hij de moderniteit blijft verdedigen, is hij onbedoeld (neem ik aan!) zelf toch nog steeds een gifmenger. Hij verspreidt de dodelijke misvatting dat de moderniteit in de kern goed is, terwijl het tegendeel natuurlijk waar is. Dat Peterson wel kritiek heeft op de excessen van de moderniteit maakt hem in relatieve zin "goed", maar wanneer je hem naast (echte grote denkers zet (waarmee ik doel op traditionalistische denkers), blijkt hij snel niet méér te zijn dan een bleke imitatie. En hij kan ook onmogelijk méér zijn, want in de kern verdedigt hij iets dat fout is.
PUNT 2. --- Dit laatstgenoemde element brengt ons tot het volgende punt van kritiek: Peterson heeft eigenlijk geen originele ideeën. Dit is een bekende kritiek, die ook vaak (en niet geheel ten onrechte) wordt neergelegd bij Ayn Rand (óók een modernist, die weliswaar véél beter was dan het gros aan 'denkers', maar die traditionalisme wel onterecht zwart maakte). Nu is het zo dat Rand wel nog geheel eigen toevoegingen had. Vaak herhaalde zij echter slechts denkbeelden die al veel eerder bestonden (en vaak zonder bronvermelding). Peterson heeft daarentegen géén originele bijdragen. In al zijn werken en lezingen herhaalt hij vooral gedachten die origineren bij (vooral) Solzjenitsyn, Dostojevski, Jung en Nietzsche.
Wel moet worden gezegd dat hij dit expliciet toegeeft, en ook voortdurend naar deze vier mannen verwijst. (Hij noemt ook andere denkers, maar deze vier komen in al zijn werk steeds weer terug.) Nu is het herhalen van goede ideeën beter dan het verzinnen van slechte ideeën, dus ik neem Peterson dit geenszins kwalijk. Laat dat helder zijn. Maar ik wil wel duidelijk maken dat Peterson een verspreider is van andermans gedachten, en geen grote schepper van eigen inzichten. Veel van zijn aanbidders zijn totáál onbekend met de klassiekers, en denken daarom ten onrechte dat Peterson een zeer origineel denker is. Niets is minder waar.
PUNT 3. --- Hier volgt wellicht het meest controversiële punt van kritiek. Peterson is een verklaard tegenstander van antisemitisme, en heeft er in dat kader een handje van om iedereen die hij verdenkt(!) van dergelijke gedachten meteen zwart te maken als "pseudowetenschapper". Zelf komt hij met de behóórlijk pseudo-wetenschappelijke "verklaring" voor antisemitisme dat dit geheel voortkomt uit een soort jaloezie onder intellectueel minvermogenden, die het niet kunnen verkroppen dat Joden vaak succesvol zijn (en gemiddeld een hoog IQ hebben).
Hierin ligt hij meteen afschuwelijk in de knoop met zijn eigen intellectuele bronnen. Solzjenitsyn, Dostojevski, Jung en Nietzsche hebben stuk voor stuk fikse kritiek geuit op (bepaalde gedragingen van bepaalde groepen) Joden. Ze zijn allemaal ook fel beschuldigd van antisemitisme. Ikzelf zou die beschuldigingen kenschetsen als zwaar overtrokken, maar volgens de standaarden die Peterson hanteert waren zijn eigen "helden" grote antisemieten! Hij beschrijft ze echter steevast als intellectuele zwaargewichten. Daarmee bewijst hij (zonder het te willen erkennen) dat zijn eigen "antisemitisme is de jaloezie van sukkels"-hypothese onmogelijk kan kloppen. (Althans: het kan niet kloppen wanneer men de definitie van antisemitisme hanteert die Peterson pleegt te gebruiken.)
Peterson bezondigt zich hier dus aan een logische contradictie. Ofwel zijn definitie van antisemitisme klopt niet (en dan heeft hij regelmatig anderen ten onrechte belasterd omdat ze "antisemitisch" zouden zijn), ofwel zijn verklaring van antisemitisme is pure pseudo-wetenschap (en dan is hij een hypocriet wanneer hij anderen precies daarvan beschuldigd).
Belangrijker is echter dat Peterson in zijn hele houding ten aanzien van dit specifieke onderwerp hoe dan ook een hypocriet blijkt te zijn. Hij is immers, zo zegt hij zelf, tegen "identity politics" en juist pleitbezorger van een vrij atomistisch individualisme. Hij ziet groepsdenken als kwalijk, en moedigt mensen aan om zichzelf los te maken van groeps-identiteiten.
Oké, maar hoe kan hij dan rechtvaardigen dat hij wel steeds de verdediging van de Joden als collectieve groep(!) op zich neemt? Wat men ook vindt van deze hele kwestie, Peterson is onbetwistbaar bereid om zijn eigen principes en beginselen opzij te zetten en voor Joden een soort "collectivistische uitzondering" te maken. Zij mogen, anders dan alle andere mensen, wel als groep worden behandeld.
Peterson is daarin het spiegelbeeld van de ware antisemiet, die "de Jood" als een inherent vijandige entiteit beschouwt en alle individuele Joden beoordeelt als slechts individuele manifestatie van "de Jood". Peterson behandelt "de Jood" als een inherent onaantastbare entiteit, en beschouwt alle kritiek op individuele Joden (of hun gedragingen) als een antisemitische aanval op "de Jood". Peterson, die altijd het individualisme predikt, wordt dus opeens een collectivist als het over de Joden gaat! Hij, verklaard vijand van de "positieve discriminatie", doet daar opeens zelf aan wanneer het om de Joden gaat! Dat is bizar.
PUNT 4. --- Uit het vorige punt komt weer het laatste aandachtspunt naar voren, namelijk dat Peterson in deze vreemde "collectivistische uitzondering" zo absurd ver gaat dat hij zelfs nog méér van zijn eigen principes opzij schuift. Zo heeft hij actief opgetreden om mensen die hij verdacht van antisemitisme (of van zogenaamde banden met antisemieten) uit te sluiten van debatten die in het teken staan van (oh ironie!) "vrije meningsuiting". Dat Peterson, die zelf steeds wordt bedreigd met 'de-platforming', anderen met dit zelfde perverse middel aanvalt vind ik extreem kwalijk. Dat hij, die zelf steevast wordt belasterd, anderen met lasterlijke beschuldigingen overgiet, vind ik intens kwaadaardig. Zelfs wie het inhoudelijk 100% met Peterson eens is, zal moeten toegeven dat hij op dit vlak qua methode duidelijk fout zit.
Het valt ook op dat Peterson zijn linkse critici nooit op deze manier aanvalt, maar dat hij personen die flink rechtser zijn dan hij is dus wel aanvalt als hij dat nodig acht. Intellectueel en moreel is dit absoluut niet te verdedigen. Ik beschouw dit als het sterkste bewijs van het feit dat Peterson -- de modernist -- weliswaar beter is dan (extreem)links, maar dat dit hem nog geen ware vriend maakt. Peterson blijkt, wanneer puntje bij paaltje komt, zijn eigen principes niet in ere te houden. Hij is onbetrouwbaar.
Het bovenstaande zal voor de mensen in mijn vriendenkring die idolaat zijn van Peterson niet bepaald comfortabel blijken. Toch meen ik dat deze punten niet onuitgesproken mogen blijven. Laat ik duidelijk zijn: ondanks het feit dat ik Peterson inhoudelijk helemaal niet zo sterk vind, zie ik wel degelijk de bijdragen die hij levert, en schat ik die ook op waarde. Dat er iemand is die de excessen van de moderniteit bekritiseert is al beter dan niets. Hopelijk kan Peterson een groot aantal (vooral jonge) mensen in contact brengen met het werk van veel grotere denkers. Hopelijk laten veel van deze mensen Peterson vervolgens ver achter zich, wanneer zij dieper in de materie geraken.
Juist in het kader van die ontwikkeling, richting een beter begrip, acht ik het noodzakelijk om de fans van Peterson te wijzen op zijn tekortkomingen, en dus flinke kanttekeningen te plaatsen bij hun neiging tot heldenverering. In principe zou hij dat zelf moeten toejuichen, aangezien de groei van het besef dat ook onze helden imperfect zijn volgens zijn eigen narratief een héél gezonde mentale ontwikkeling is.
donderdag 1 november 2018
The Heart of Winter
For someone born in the very heart of summer, I am surprisingly fond of winter. It is no doubt my favourite season, and as time brings us closer to the months of frozen blue skies and cloudy breath, I find myself looking forward in anticipation. At present, it is still too warm for my liking.
Years ago, in school, a girl asked—in response to some no doubt cold-hearted thing I had said, as I quite often do, sometimes even unironically—whether it was always winter in my heart. I have no idea what exact remark of mine prompted the question, but it was presumably meant to be critical. Of course, always one for deliberately missing the point when it suits me, I remember the question because I found it unintentionally flattering.
Yes, of course it is always winter in my heart. What else would it be? The squelchy, fickle insecurity of spring and autumn? The sweltering, oppressive weight of muggy summer? People tend to romanticise summer, of course, but what is summer, other than a great blur of sticky heat, filled with the teeming of insects and the odious stench of rotting garbage?
I may have been born in summer, but I do not live there. My home resides within the crisp, clean clarity of winter. The cold months bring everything into a sharp focus. The stillness of the air allows all tiny sounds to be heard, no longer drowned out by the roar, as in summer. And what is greater than to be out for a walk, deep in some winter night, leaving the first footprints in fresh snow, as above you the cold stars are scattered all across the endless dark?
Yes, I find that there is much to love in winter, and so I keep it in my heart. Surely that is not an altogether strange sentiment? Even if it should be, let me be strange, then. I eagerly anticipate the coming of winter. It really is the most wonderful time of year.
Years ago, in school, a girl asked—in response to some no doubt cold-hearted thing I had said, as I quite often do, sometimes even unironically—whether it was always winter in my heart. I have no idea what exact remark of mine prompted the question, but it was presumably meant to be critical. Of course, always one for deliberately missing the point when it suits me, I remember the question because I found it unintentionally flattering.
Yes, of course it is always winter in my heart. What else would it be? The squelchy, fickle insecurity of spring and autumn? The sweltering, oppressive weight of muggy summer? People tend to romanticise summer, of course, but what is summer, other than a great blur of sticky heat, filled with the teeming of insects and the odious stench of rotting garbage?
I may have been born in summer, but I do not live there. My home resides within the crisp, clean clarity of winter. The cold months bring everything into a sharp focus. The stillness of the air allows all tiny sounds to be heard, no longer drowned out by the roar, as in summer. And what is greater than to be out for a walk, deep in some winter night, leaving the first footprints in fresh snow, as above you the cold stars are scattered all across the endless dark?
Yes, I find that there is much to love in winter, and so I keep it in my heart. Surely that is not an altogether strange sentiment? Even if it should be, let me be strange, then. I eagerly anticipate the coming of winter. It really is the most wonderful time of year.
Abonneren op:
Posts (Atom)