Paleofuturisme

"Victor, wat stel jij je dan voor, wanneer je aan de toekomst denkt?"

Ik zie het verleden. Niet extreem letterlijk het verleden, maar eerder de cultuur en mentaliteit van vóór de zogenaamde "moderniteit".

De typische modernist beschouwt de geschiedenis als een opwaartse lijn, met de liberale democratie als het natuurlijke eindstation. Dit is een illusie. De toekomst is geen simpele projectie van de moderniteit tot in de eeuwigheid. De moderniteit heeft juist onbetwistbaar fundamentele gebreken, dus denken dat de toekomst "modern" zal zijn is een voorbeeld van "trying to ignore the consequences of reality".

De modernistische "Zeitgeist" is eerder een historische afwijking dan een reflectie van de historische norm. Het is sterk te verwachten dat de toekomst in veel aspecten meer op het (pre-moderne) verleden zal lijken dan op het heden. Vergeet niet dat de Grieken koningen hadden vóórdat zij de democratie hadden, en ook weer koningen hadden nadat de democratie een oneervolle dood was gestorven.

De toekomst van Europa lijkt beslist niet op de EU, en lijkt (anders dan sommigen denken) ook niet op Arabië. De toekomst van Europa lijkt mijns inziens nog het meest op het Heilige Roomsche Rijk. (En dan bedoel ik niet dat we letterlijk en technologisch gezien terugkeren naar de middeleeuwen, maar dat de politiek, de cultuur en de heersende mentaliteit van de toekomst sterk zal lijken op die van het pre-modernistische, Christelijke Europa.)

Napoleon als Keizer van de Oriënt?

Wat zou hebben plaatsgevonden, indien de Britten niet die meesterlijke Horatio Nelson het bevel hadden gegeven over de vloot die Napoleon in 1798 naar Egypte volgde— en hem in de Slag op de Nijl wist te verslaan? Napoleon won op het land (in de Slag bij de Pyramiden). Het verlies van zijn transportvloot was echter een strategische nederlaag die hij niet meer te boven kwam. Geconfronteerd met enkele revolten en een Ottomaans tegenoffensief moet hij uiteindelijk, na een gefaalde poging om in de Levant echt terrein te winnen, terugvallen naar Caïro, en uiteindelijk naar Frankrijk.

Het gefaalde beleg van Akko ('Acre' in het Frans; eigenlijk het oude Ptolemaïs) in 1799 wordt gezien als het breekpunt van de campagne, ook door Napoleon. In 1805, toen hij Frankrijk regeerde als een halfgod, blikte de onnavolgbare Bonaparte terug op zijn tijd in het Nabije Oosten, en schreef:

"Indien ik in 1799 Akko had kunnen veroveren, zou ik mijn soldaten hebben uitgerust met de geschikte woestijnkledij van de vijand, en een zorgvuldige campagne hebben gevoerd waarbij ik mijn schaarse troepen enkel zou riskeren als het noodzakelijk was. Ik zou hen tot een Heilig Batallion hebben gemaakt— mijn Onsterfelijken. Ik zou met verdere hulp van de Arabische Christenen, de Armeniërs en de Grieken de oorlog tegen de Turken hebben voltooid. In plaats van een slag in Moravië zou ik een slag bij Issos hebben gewonnen. Ik zou mijzelf Keizer van het Oosten hebben gemaakt, en ik zou de veroveringsmars terug naar Parijs hebben gemaakt via Constantinopel."

Een fascinerende schets van een alternatieve geschiedenis, maar 'enkel' winnen bij Akko had het verschil niet kunnen maken. Het verlies van de vloot was al een te grote slag geweest, ook omdat het zijn prestige flink had aangetast onder de locale bevolking. Maar laten wij stellen dat, zoals ik al suggereerde, de Britten niet de briljante (doch óók controversiële en 'lastige') Nelson het bevel hadden gegeven? Wie anders had van Napoleon kunnen winnen? Wellicht niemand— of althans niemand die toen kans maakte op het Britsche vlootbevel.

Laten wij ons dus eens voorstellen dan Napoleon in die vroege Augustusdagen van 1798 niet alleen in de schaduw van de pyramiden had gewonnen, maar ook in de delta van de Nijl. Dat het de Britsche schepen waren, die brandend afzonken of in sommige gevallen zelfs door Bonaparte werden buitgemaakt. De Egyptenaren die tegen Napoleon waren zouden dit hebben gezien als bevestiging van de beweringen die Napoleon had gedaan over zijn onverslaanbare aard. (Toen Nelson de Slag op de Nijl won zagen de Egyptenaren dit precies andersom, en vanaf toen begonnen ze in opstand te komen tegen Napoleon. Indien hij de Britten totaal had verslagen waren zij onderdanig gebleven.)

De Ottomanen zouden nog steeds een tegenaanval in gang zetten, via Syrië en de Levant, en Napoleon zou dus ook hier naar het noordoosten moeten marcheren om ze te lijf te gaan. In dit geval zou hij echter steun van een vloot hebben, terwijl de Britten er niet zouden zijn om het belegerde Akko te bevoorraden. Ook zouden er geen tijd, energie en manschappen nodig zijn om diverse locale opstanden neer te slaan. Akko zou dus vallen, waarna voor Napoleon de weg vrij zou zijn om Tyrus in te nemen. En van daaruit? Zeg het maar. Sidon, Beiroet, Damascus, Homs, Aleppo, Antioch en Alexandretta lagen binnen handbereik.

Zou Napoleon de Turken echt hebben kunnen verslaan? Het klinkt ondenkbaar, maar dat Alexander de Perzen zou verslaan was dat geen haar minder. Wat Napoleon er zelf over schreef geeft ons enkele hinten over zijn intenties. Een bondgenootschap met de Armeniërs, de Grieken, en de Christenen in Arabië— waardoor een gelijktijdige aanval op de Turken vanuit drie richtingen mogelijk zou worden. We kunnen ons voorstellen dat Napoleon op deze wijze Anatolië zou hebben veroverd, om zich uiteindelijk in Constantinopel door een oecumenisch gezelschap van Katholieke en Orthodoxe geestelijken tot Oost-Romeins Keizer te laten kronen.

Van zijn zegemars naar Parijs was het waarschijnlijk niet meer gekomen, aangezien Frankrijk in zijn absentie het huis vast wel op orde had gekregen. Hij zou daar door de machthebbers beslist niet verwelkomd worden, daar zij hem—terecht—als bedreiging zouden zien. Wel zou de zegevierende Napoleon de voormalig Ottomaansche Balkan onder zijn gezag hebben kunnen brengen, niet in het minst om dir gebied te ontzeggen aan Oostenrijk en Rusland. Serviërs, Bulgaren, Kroaten en Wallachiërs zouden zich achter hem scharen. Een uitgelezen kans om wraak te nemen om de Turken.

Het Rijk van Napoleon zou zich ook kunnen uitbreiden om Mesopotamië op te slokken, en wellicht naar het westen aan de zuidkant van de Middelandsche Zee, om Libië, Tunesië en Algarije in te lijven. Daarmee zou het Oost-Romeinsche Rijk volledig zijn hersteld. De bevolking zou grotendeels islamitisch zijn, maar Napoleon had klaarblijkelijk het plan om een Christelijke elite te vormen. Ik kan mij met gemak voorstellen dat Serviërs en Bulgaren als een aristocratie de dienst uit zouden maken in Basra en Algiers. Dat Grieken weer de scepter zouden zwaaien over Anatolië. De Assyriërs Nivene zouden herbouwen. Dat de Kopten floreren aan oevers van de Nijl. Dat de Maronieten regeren in Libanon. En dat Jeruzalem weer een Christelijke stad zou zijn.

Voor de islamitische bevolking zou er niets anders opzitten dan wat er voor de Christenen als keus was toen de islamieten de regio veroverden: wie zich niet bekeert, zal ook geen status verwerven. Islamieten zouden dus de onderklasse worden, en Christenen de hogere klasse die prestige en macht geniet. Dit was destijds haalbaar, omdat er toen nog aanzienlijk meer Christenen in de islamitische wereld leefden.

Langzaam zou islam in zo'n scenario het onderspit delven. Het rijk zou geleidelijk weer geheel Christelijk worden. Allemaal omdat Napoleon een andere levensweg bewandelde. Napoleon als de wedergekomen Alexander, die een Oostelijk Rijk sticht en de koers van de geschiedenis voor eeuwig verandert. Napoleon, die na eeuwen voltooit wat de kruisvaarders begonnen waren. Niets meer dan een dagdroom, maar desalniettemin interessant om enkele momenten over na te denken.

Over "postnatale abortus" en de cultuur des doods

"Postnatale abortus" -- kent u die uitdrukking? Een zeer goede vriend van mij deelde een artikel van een paar jaar terug, waarin academici uit Australië daar letterlijk voor hebben gepleit. Hun oproep tot massale kindermoord werd gepubliceerd in het British Medical Journal (bepaald geen obscure publicatie), die de plaatsing verdedigde tegen alle kritiek. De academici en kwestie bleven achter hun voorstel staan, tot op de dag van vandaag. Sterker nog: in het kader van de vreselijke "overbevolking" worden dergelijke voorstellen in bepaalde kringen uitgesproken populair.

De kern van het idee is dat wanneer de redenen waarom mensen hun kind zouden willen aborteren vóór de geboorte worden ontdekt na de geboorte, het toegestaan zou moeten zijn om het reeds geboren kind om te brengen. Zoiets heet normaliter 'euthanasie', of onder normale mensen 'moord', maar de academici verkozen de noemer 'postnatale abortus'.

Hun artikel heet "After-birth abortion: why should the baby live?", en de titel dekt beslist de lading. De schrijvers stellen dat het geen moord is, en dat ze het bewust als abortus aanduiden "to emphasise that the moral status of the individual killed is comparable with that of a foetus (on which 'abortions' in the traditional sense are performed) rather than to that of a child."

Dank u vriendelijk voor deze toelichting, doctor Mengele.

Enfin, het feit wil dat ik dit monsterlijke idee óók al jaren geleden had geïdentificeerd als de onvermijdelijke conclusie van de bestaande rechtvaardiging voor abortus in een laat stadium. Een fundamenteel verschil tussen de essentie van een schepsel vlak vóór en een schepsel vlak na de geboorte bestaat tenslotte niet. Als het doden van de één geen probleem is, dan kan het doden van de ander dat ook niet zijn.

Dat voerde ik destijds op als argument om abortus in een laat stadium niet toe te staan, en te concluderen dat (ongeacht de verdere discussie over een eerder stadium) een ongeboren mens in ieder geval rechten heeft zodra het een functionerend brein en zenuwstelsel heeft. Ik had totaal geen idee dat rond diezelfde tijd, een stel "Verlichte en Moderne denkers" dezelfde redenering doodserieus had opgevoerd als argument om moord op reeds geboren kinderen juist wel toe te staan.

Deze academici hebben de tot in perverse absurditeit doorgetrokken logica van de huidige wetgeving onder ogen gezien, en liever dan een ethisch normale conclusie te trekken, hebben ze gekozen de moordlustige waanzin gretig te omarmen. Wat ik als absurdistische vergelijking suggereerde, werd door deze academici als serieus voorstel geopperd. Natuurlijk zijn het zelfverklaarde philosophen die dit bepleiten. Enkel een "wijsgeer" die in pure abstractie leeft en de echte wereld diep van binnen grondig haat, kan dit soort dingen voortbrengen.

Helaas produceert de Moderniteit bij uitstek het soort "denkers" dat deze dingen bepleit, en het soort mensen dat klaar is om zo'n voorstel te omarmen. Nou, dan weet u dat ook weer. Memes zijn dehumaniserend, maar kindermoord is oké. Welkom in de Moderniteit, en geniet van het Verlichtingserfgoed in optima forma. U vraagt mij wat de cultuur des doods is? Dit is de cultuur des doods.

Modernisten regeren met de zeis, en de allerzwakste zielen zijn altijd hun eerste slachtoffers. Ik breng dit hier ter sprake omdat vrij recent een pasgeboren kind (Alfie Evans) op bevel van de artsen en in strijd met de wensen van zijn ouders is "geëuthanaseerd". Dit ondanks het feit dat minstens twee landen hadden aangeboden om het kind door te behandelen en de kosten daarvoor te willen dragen. De gezondheidsdienst van de staat had besloten dat het kind beter opgegeven kon worden, en zo geschiedde.

De suggestie van deze moderne Mengeles, van deze hedendaagse concentratiekamp-artsen, is dus reeds werkelijkheid geworden. Het is geen theorie meer. Het T-4 euthanasieprogramma wordt stapje voor stapje geherintroduceerd.

Over een paar jaar hoort u ongetwijfeld de aanverwante voorstellen om ouderen verplicht te "euthanaseren". Dat is immers de logische vervolgstap. En dan een plan om iedereen die niet productief kan werken "op te ruimen", en dan om alle politieke subversievelingen "permanent te verwijderen", en dan, en dan, en dan...

Wat mogen we toch blij zijn, dat we in zo'n Verlichte en Moderne cultuur leven. Totdat we zelf gemarkeerd worden voor onze eigen, ah... "abortus", natuurlijk. Dan is het opeens een stuk minder Verlicht allemaal. Maar dan is het te laat.