Vandaag is het precies 150 jaar geleden dat de tiran Abraham Lincoln werd neergeschoten door de patriot John Wilkes Booth.
Ja, dat leest u goed. Lincoln was een tiran, en Booth bewees de mensheid een dienst door hem uit de weg te ruimen. Ironisch genoeg bewees hij Lincoln óók een dienst, want juist door op dat moment te sterven werd het mogelijk dat Lincoln (ten onrechte!) tot een soort messias werd gebombardeerd.
De realiteit was anders. Zo ongeveer alles dat tegenwoordig over Lincoln wordt verteld is propaganda. Staat er bijvoorbeeld in geschiedenisboekjes dat Lincoln duizenden burgers zonder proces heeft laten doodschieten? Dat hij zelf verklaarde dat het bevrijden van de slaven hem weinig tot niets kon schelen? Dat hij tot zijn dood geloofde dat, op het moment dat de burgeroorlog gewonnen was, alle zwarten gedeporteerd(!) moesten worden naar Afrika?
Nee. Dat wordt op school niet verteld, en de meeste geschiedenisboeken slaan dat ook liever over. Maar het is wel waar. En daarom is John Wilkes Booth een held; een held die een tiran heeft omgebracht.
Daarom riep Booth ook, toen hij het schot loste: "Sic semper tyrannis!"
Zo [eindigt het] altijd met tirannen!
Het enige dat we Booth kwalijk kunnen nemen is dat hij een paar jaar te laat was, want Lincoln had toen reeds een vreselijke (en nutteloze) oorlog gevoerd die zo'n 800.000 mensen het leven had gekost en zo'n 400.000 mensen permanent invalide had achtergelaten.
En ja; die oorlog was nutteloos. Slavernij was op dat moment al bijna overal verdwenen, en zonder dat daar oorlog voor nodig was. Het bestond nog maar in twee andere Westerse landen, en die schaften het allebei spoedig af. Oók zonder oorlog. Dus waar zijn die honderdduizenden mensen dan voor gesneuveld? In ieder geval niet "om de slaven te bevrijden". Lincoln zelf zei expliciet dat zijn enige doel was om de "de unie te behouden met geweld", en dat hij zelfs bereid was om slavernij voor eeuwig(!) in de grondwet te garanderen, als dat nodig was om het zuiden binnenboord te houden.
De oorlog tussen noord en zuid werd niet gevoerd over slavernij, maar omdat president Lincoln bijna alle macht naar de centrale overheid wilde brengen. Omdat de noordelijke staten de meerderheid hadden zou dat een permanente noordelijke overheersing van het zuiden betekenen. En ja, de gedwongen afschaffing van slavernij was één ding waar het zuiden bang voor was. Maar dat was beslist niet het enige bezwaar.
De zuidelijke staten kozen voor secessie omdat zij hun historische en grondwettelijke rechten (op zelfbeschikking) wilden handhaven, en omdat zij wisten dat Lincoln die rechten ging afpakken. Dit deden zij vreedzaam. Het kwam enkel tot geweld en oorlog omdat Abraham Lincoln vond dat de zuidelijke staten zich niet mochten afscheiden van de VS.
Daarin had Lincoln ook nog eens vreselijk ongelijk. Het tiende amendement bij de Grondwet van de VS stelt namelijk: "The powers not delegated to the United States by the Constitution, nor prohibited by it to the States, are reserved to the States respectively, or to the people." En deze grondwet noemt secessie nergens. Die bevoegdheid is dus niet "delegated to the United States" (= de federale overheid), en óók niet "prohibited to the States". Oftewel: secessie was 100% legaal, iedere staat ging daar zelf over, en Lincoln handelde geheel in strijd met de grondwet toen hij de vreedzaam(!) afgescheiden staten de oorlog verklaarde.
Het veelal gehoorde argument dat het zuiden desondanks immoreel was omdat slavernij daar legaal was houdt ook geen stand, want slavernij bestond ook nog steeds in vier noordelijke staten (Delaware, Maryland, Kentucky en Missouri). Lincoln had helemaal niet de bedoeling om dat af te schaffen. Hij had wel een persoonlijke afkeer van slavernij, maar het afschaffen ervan had nooit zijn prioriteit. Ook was hij zelf een overtuigd racist, die zwarten als inferieur beschouwde.
In 1858, slechts twee jaar voordat hij president werd, zei Lincoln: “I have no purpose to introduce political and social equality between the white and black races. There is physical difference between the two which, in my judgment, will probably forever forbid their living together upon the footing of perfect equality, and inasmuch as it becomes a necessity that there must be a difference, I am in favor of the race to which I belong having the superior position.”
Hij verklaarde tevens dat blanken en zwarten niet alleen inherent ongelijk waren, maar tevens dat gemengde huwlijken uit den boze waren en verboden moesten worden (of blijven, waar ze dat al waren): “There is a natural disgust in the minds of nearly all white people to the idea of indiscriminate amalgamation of the white and black races ... A separation of the races is the only perfect preventive of amalgamation, but as an immediate separation is impossible, the next best thing is to keep them apart where they are not already together.”
Hij voegde daar fijntjes aan toe: “As long as blacks continue to live with the whites they constitute a threat to the national life. Family life may also collapse and the increase of mixed breed bastards may some day challenge the supremacy of the white man.”
Om deze reden was Lincoln zelf vanaf de jaren 1840 een enthousiast voorstander van plannen om alle zwarten gedwongen te verwijderen uit Amerika, en ze allemaal te deporteren naar Afrika. Zijn wens om slavernij af te schaffen kwam, zeker ten dele, voort uit de wens om simpelweg “eindelijk van die negers af te zijn”. Een vriend van de zwarten was hij beslist niet.
In zijn inaugurele rede als president bewijs hij dat opnieuw: hij bood het zuiden aan dat hij slavernij voor eeuwig zou garanderen in de grondwet, zodat het nóóit afgeschaft kon worden— op voorwaarde dat in hetzelfde artikel ook secessie werd verboden. Het behouden van de Amerikaanse unie was zijn enige doel op dat moment. Wat er met de slaven gebeurde kon hem eigenlijk niet interesseren.
Vanaf dag één verklaarde Lincoln openlijk dat zijn doel was om de Unie te herstellen. Mensen die hem opriepen om slavernij gewoon af te schaffen, al was het maar in de staten die hij wel beheerste, negeerde hij glashard. Op 22 augustus 1862 reageerde hij op een open brief van Horace Greeley, de invloedrijke redacteur van de New York Tribune, die de president in een open brief had opgeroepen om slavernij eindelijk bij wet te verbieden (en daarmee te bewijzen dat hij moreel aan de juiste kant stond).
In zijn reactie schreef Lincoln letterlijk dat het echt zijn enige doel was om de Unie te herstellen. “My paramount object in this struggle is to save the Union, and is not either to save or to destroy slavery. If I could save the Union without freeing any slave I would do it, and if I could save it by freeing all the slaves I would do it; and if I could save it by freeing some and leaving others alone I would also do that. What I do about slavery, and the colored race, I do because I believe it helps to save the Union; and what I forbear, I forbear because I do not believe it would help to save the Union.”
Voor Lincoln was de hele slavernijkwestie enkel een instrument. Een maand na zijn reactie op Greeley vaardigde hij zijn Emancipation Proclamation uit. Daarin gaf hij aan dat hij zijn (zelf bedachte!) “oorlogsbevoegdheden” zou gebruiken om alle slaven te bevrijden in de gebieden die “in rebelse opstand verkeerden tegen het gezag van de Verenigde Staten”. (In realiteit waren die gebieden legaal afgescheiden van de VS, en waren ze dus onderdeel van een ander land, waartegen Lincoln een agressieve en illegale veroveringsoorlog aan het voeren was.)
Maar goed. Hij ging dus eindelijk iets aan de slavernij doen. Toont dat dan niet zijn goede bedoelingen? Nou… nee. Zijn decreet was enkel van toepassing op de gebieden die in vijandige handen waren. In de gebieden die loyaal waren aan zijn regering bleef slavernij “gewoon” bestaan! Bovendien bood Lincoln de zuidelijke gebieden hiermee een mogelijkheid aan om zich over te geven: iedere staat die zich binnen een bepaalde termijn overgaf mocht slavernij óók behouden. De Emancipation Proclamation was dus vooral een propagandamiddel: “Geef je over, dan mag je die slaven houden! Als je blijft vechten en ik win, dan pak ik die slaven af!”
Zelfs zijn loyale minister van buitenlandse zaken, William Seward, vond deze gang van zaken walgelijk. Hij observeerde verbitterd: "We show our sympathy with slavery by emancipating slaves where we cannot reach them and holding them in bondage where we can set them free."
Lincoln probeerde zijn ijskoude motieven niet eens te verbergen. Hij schreef over de kwestie: “I view the matter [the Emancipation Proclamation] as a practical war measure, to be decided upon according to the advantages or disadvantages it may offer to the suppression of the rebellion.”
Tot slot is er nog het feit dat de oorlog die Lincoln voerde ook in het noorden zelf steeds minder populair werd. Hierop reageerde Lincoln door steeds meer despotische wetgeving in te voeren— dikwijls per decreet. Duizenden pacifisten, die moreel bezwaar maakten tegen de dienstplicht, werden standrechtelijk doodgeschoten. Hele gezinnen werden in hun huis opgesloten, waarna die huizen door de soldaten van Lincoln in brand werden gestoken.
De daadwerkelijke oorlogvoering tegen het zuiden was nog erger. Lincoln gaf tegen het eind van de oorlog om zo veel mogelijk slachtoffers te maken, om zo het zuiden “aan te moedigen” tot capitulatie. Generaal William Tecumseh Sherman, hoogstwaarschijnlijk een psychopaat, voerde dergelijke bevelen uit met angstaanjagende koelbloedigheid. Zijn “march to the sea” resulteerde in een lang spoor van dorpen en steden die tot de laatste man, vrouw en kind waren afgeslacht, om vervolgens in brand gestoken te worden. Scorched earth.
En waarom? Omdat de zuidelijke staten zich hadden willen afscheiden. Omdat ze een eigen land wilden zijn, met eigen wetten. Dat andere mensen hem niet als hun leider wilden accepteren kon Lincoln simpelweg niet verkroppen, en zijn haat leidde tot een bloedbad van afschuwelijke proporties.
Al met al kunnen we concluderen dat de echte Lincoln nauwelijks overeenkomsten vertoonde met de half-mythische superheld die we tegenwoordig in boeken en films mogen bewonderen. Alles wat we over hem denken te weten is propaganda. Dat is niet geheel verbazingwekkend: het noorden won de oorlog, en Lincoln werd terstond heilig verklaard. Geheel ten onrechte. Lincoln was in realiteit een criminele dictator. Had John Wilkes Booth hem maar jaren eerder doodgeschoten. Slavernij was binnen enkele jaren toch afgeschaft, en de wereld was een vreselijke, zinloze oorlog bespaard gebleven.
Laten we nu maar eens ophouden deze tiran te verheerlijken. Hij was geen messias, hij was geen bevrijder, hij was geen verlicht man. Hij was een despoot die alles deed voor de macht, en hij had de kogel rijkelijk verdiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten