Stakingen in de publieke sector zijn misdadig

Minister Schultz van Haegen heeft er schoon genoeg van: als recalcitrante kinderen willen de werknemers in de OV-sector opnieuw het werk neerleggen. Dat zou al de vijfde keer op een rij zijn dat ze hun werk verzaken – en waarom? Simpel gezegd: omdat ze geen speciale behandeling krijgen.

Er moet 18 miljard euro worden bezuinigd, en geen enkel onderdeel van de publieke sector ontsnapt daar aan. De OV-sector wil er echter niets van weten, en wil door brutale werkweigering afdwingen dat ze vrijgesteld worden. Laat anderen de broekriem maar aanhalen, zij vinden dat ze dat zelf niet hoeven.

Het is een grof schandaal. Laten we vooral niet vergeten dat deze mensen allemaal grotendeels of zelfs geheel worden bekostigd van belastinggeld. Dat wordt opgehoest door de belastingbetalende burger, die dankzij de crisis al geconfronteerd wordt met herhaaldelijke lastenverzwaringen. De OV-sector zegt eigenlijk: betaal nog maar wat meer, zodat wij niet hoeven te betalen.

Een dergelijke mentaliteit moet keihard afgestraft worden. Als je zoiets beloont door nog langer met ze in gesprek te gaan, of ze wellicht zelfs te geven wat ze willen, dan moedig je anderen aan om hetzelfde te doen. En dat zal sowieso gebeuren: het OV heeft een geschiedenis van stakingen, dus men grijpt in die sector meteen naar dat middel. Maar naar mate de bezuinigingen op de publieke sector vorm krijgen, zullen ook andere onderdelen overgaan tot staking.

Wie zal de volgende zijn? Ministeriële ambtenaren? Politieagenten (wéér)? Of nog een andere groep? Eén ding staat vast: ze zullen betaald worden van belastinggeld, en zich het recht om te klagen aanmeten omdat ze net zo veel moeten inleveren als de burgers die hun salaris moeten ophoesten.

Dergelijke hypocrisie is stuitend, en er zullen dan ook zo snel mogelijk stappen moeten worden genomen om verdere stakingen in de publieke sector te voorkomen. De oplossing ligt voor de hand: verbied werknemers in de publieke sector simpelweg om te staken.

Dat idee is helemaal niet vreemd. Lange tijd is het de standaard geweest, en voor bijvoorbeeld de krijgsmacht is het dat nog steeds. Een stakende soldaat pleegt volgens de wet verraad, en zal er voor berecht worden. En toch liggen de lonen in de krijgsmacht helemaal niet absurd laag. Terwijl de stakingsleiders in de rest van de publieke sector altijd roepen dat het kelderen van de lonen onvermijdelijk is als ze niet mogen staken…

Stakingen zijn geen acceptabel middel, als men betaald wordt van belastinggeld. Door geld te accepteren dat onvrijwillig is afgedragen door een ander, neemt een werknemer de verplichting op zich om de dienst waarvoor hij wordt betaald conform de contracten en afspraken uit te voeren. Als hij die plicht verzaakt, steelt hij eigenlijk van de belastingbetaler.

Om deze reden dient onze rijksoverheid zo snel mogelijk een noodwet uit te vaardigen die alle stakingen in de publieke sector verbiedt en deelname aan illegale stakingen zwaar bestraft. Tevens moeten werknemers in de publieke sector die tóch illegaal staken op staande voet kunnen worden ontslagen – zonder een cent ontslagvergoeding, natuurlijk!

Dit land bevindt zich in een crisis. We worden allemaal gedwongen om iets in te leveren, want door te matigen komt men gezond door de magere jaren, zodat er weer volop kan worden genoten in de vette jaren. Als grote delen van de publieke sector nu weigeren te matigen, verteren ze de voorraden van anderen, en dat is intolerabel. Wie wil mogen staken dient werk te vinden op de vrije markt. Wie betaald wil worden van belastinggeld dient gewoon zijn plicht te doen.

Greenpeace is een terroristische organisatie

Eerder deze week was het weer raak: het aksievolkje van Greenpeace besloot weer eens dat democratie een veel te verfijnd instrument voor ze is. Er gebeurt iets dat ons niet bevalt? Er wordt een kolencentrale aangelegd waar wij geen zin in hebben? Tja, we kunnen natuurlijk net als ieder normaal burger steun voor ons standpunt gaan winnen, maar waarom zouden we – als we ook gewoon met grof geweld de boel kunnen verstieren?

Want het is geweld, wanneer activisten een bouwplaats gaan bezetten en eerlijke vaklui beletten in de uitvoering van hun taken. Vergist u zich daar niet in! Geen geweld tegen personen deze keer, hoewel Greenpeace daar ook een handje van heeft (door bijvoorbeeld rotsblokken in zee te werpen in de hoop dat schepen daar tegenaan varen en onschuldige vissers verdrinken).

Maar wat is het anders dan geweld, als je fysieke macht uitoefent om jouw wil aan anderen op te leggen? Dit geweld heeft ook nog eens een politiek doel: ze willen met hun actie (zie de vele posters, hoor de gescandeerde leuzen) steun vergaren voor hun doelen, en hun tegenstanders intimideren (zie de woeste gebaren, hoor het gescheld tegen de constructiemedewerkers). We hebben hier een woord voor: terrorisme.

Toegegeven, in dit geval een milde vorm, maar toch onmiskenbare terreur. Waarom staan we dit toe, in een beschaafd land? Natuurlijk is het een groot goed dat belangengroepen hun mening mogen verkondigen, wat voor mening het ook is – maar een mening uitdragen is niet hetzelfde als een mening opleggen. Greenpeace houdt zich in dit geval vooral met het laatste bezig, en dát gaat te ver.

Vooral absurd is het feit dat deze ‘bezetters’ zich beroepen op de wet, terwijl ze zelf de wet met voeten treden. De Raad van State heeft besloten dat de vergunningen voor de energiecentrale-in-aanleg op een beperkt aantal punten niet aan de eisen voldoen. Dus de jongens en meisjes van Greenpeace zullen wel eens effe zorgen dat er geen paal meer de grond in gaat! Zelfs als ze een punt hebben, dan horen ze zich te beklagen bij de politie of bij de rechter. Wat ze hier doen is je reinste eigenrichting.

Daar komt bij dat ze helemaal niet sterk staan. De provincie heeft expliciet toestemming gegeven voor de verdere bouw, omdat de aandachtspunten in de vergunningen zonder al te veel moeite kunnen worden aangepakt. De bouw kan ondertussen gewoon doorgaan. Dat is de keuze van de provincie en van de energiemaatschappij zelf. Mocht de het vergunning alsnog halen, dan hebben zij extra geld gestoken in een centrale die nooit aangezet mag worden. Dat ze doorgaan met bouwen toont aan hoe stevig hun positie is.

Wellicht zal, als het niet goed komt met de vergunning, de rechter zelfs bepalen dat het centralegebouw afgebroken moet worden, op kosten van de energiemaatschappij en de provincie. Als Greenpeace écht een grond tot protest had, dan zouden ze daar toch op aansturen? Dat doen ze niet, en de reden is simpel: Greenpeace wil geen slimme of goede oplossing. Greenpeace wil terreur.

Deze gang van zaken vertelt ons alles dat we hoeven te weten over een club die een ideaal tot een dogma heeft gemaakt, en een protestbeweging tot een haatcampagne. Ja, het milieu verdient ook bescherming, en er zijn mensen en organisaties die daar zorg voor moeten en kunnen dragen. Greenpeace behoort daar niet toe. Greenpeace bezoedelt met het verbeten fanatisme van de ware dogmaticus de boodschap van welwillende en redelijke mensen die het milieu een wam hart toedragen.

En laat daar geen misverstand over bestaan: dit artikel is niet geschreven om de bouw van de kolencentrale te verdedigen. Ik ben zelf een verklaard tegenstander van die inderdaad vervuilende en overbodige kolencentrale. Anders dan de meeste milieuorganisaties pleit ik voor een kerncentrale als alternatief, maar dat maakt mij niet minder tégen de kolencentrale gekant.

Tegen vervuilende technieken, tegen het vernielen van kostbare natuur, mag men zich zonder meer verzetten. Graag zelfs! Maar dat dient te gebeuren op een wettige, democratisch gesanctioneerde wijze. Er zijn tal van organisaties die zich daar ook met hart en ziel voor inzetten, en ze verdienen daarvoor alle lof.

Greenpeace hoort niet tot die organisaties, en verdient ook niets anders dan minachting. “Green” kunnen ze nog heten, maar met “peace” hebben ze al lang niets meer te maken. Ze achten verwerpelijke middelen geoorloofd om hun visie af te dwingen, en daarmee zetten deze “activisten” zichzelf buitenspel. Greenpeace behoort dan ook op de composthoop van de geschiedenis, en tot het zo ver is op de lijst van verboden terroristische organisaties.