De overheid beweert te bestaan om onze rechten te beschermen, niet om ze in te perken. Dat botst echter met de praktijk. Als de overheid onze rechten zou respecteren, zouden alleen zaken en handelingen verboden zijn waar anderen schade van ondervinden. Uitgangspunt zou dan zijn dat de overheid orde houdt door mensen tegen elkaar te beschermen, maar vrijheid koestert door mensen niet “tegen zichzelf te beschermen”. Dat soort paternalisme veroorzaakt in de regel immer veel meer schade dan het voorkomt. Bovendien is het immorele dwang. Mensen verdienen het recht om hun eigen keuzes te maken.
woensdag 22 december 2010
woensdag 8 december 2010
Een Duivelse Deal
Zelfs nu de Republikeinen hun invloed kunnen laten gelden, weet Barack Obama de zaken flink naar zijn hand te zetten. We moeten hem het nageven: hij is een bedreven politicus. Alleen jammer dat de burger voor de kosten opdraait.
Obama speelt een complex politiek spel. De Republikeinen hadden al heel lang de vurige wens om de belastingmaatregelen van voormalig president Bush te handhaven, en Obama wist dat als geen ander. Hijzelf wilde deze maatregelen, die het belastingregime vlakker en dus minder progressief maken, juist heel graag afschaffen. Dan zouden rijke mensen exponentieel méér belasting gaan betalen. Met de inkomsten wilde Obama een uitbreiding van de sociale voorzieningen financieren. Met hun recente electorale winst hebben de Republikeinen echter een stokje kunnen steken voor de belastingverhoging van de president. Daarmee valt de financiering van Obama’s sociale programma weg. Een tekort op de begroting weerhoudt hem er echter niet van om zijn sociale programma’s gewoon tóch door te laten gaan. Sterker nog: hij laat zijn streven om de belastingmaatregelen van Bush te schrappen alleen vallen als de Republikeinen instemmen met verlenging van bepaalde werkloosheidsuitkeringen.
Dit betekent dat de overheidsinkomsten lager zullen uitvallen dan verwacht, terwijl de uitgaven niet evenredig verlaagd worden. Het begrotingstekort neemt toe, en daarmee ook de staatsschuld. De fiscal conservatives van de Republikeinse Partij denken dat ze door belastingverhoging te dwarsbomen een overwinning hebben geboekt, maar ze komen bedrogen uit: de burger draait hoe dan ook op voor de kosten. Het begrotingstekort zal leiden tot een (nog) hogere staatsschuld, en dus tot een verdere verzwakking van de economie. Obama zal dat goedpraten door te claimen dat het begrotingstekort binnen de perken was gebleven als hij de belastingen had mogen verhogen. Dat is echter een drogredenering: de Republikeinen hadden in eerste instantie voorgesteld dat de kosten van de nu dus verlengde uitkeringsregeling gedekt moesten worden door elders te bezuinigen. Op die manier zouden zowel belasting als staatsschuld niet hoeven te verhogen.
Nu wordt gekozen voor de “gemakkelijke” oplossing: de overheid neemt er méér taken bij. Daarvoor zal de burger moeten opdraaien, linksom of rechtsom. Als het dan niet via belastingverhoging gaat, dan gaat het wel via het oplopen van de nu al torenhoge staatsschuld. De Republikeinen denken dat ze slim bezig zijn, maar het zal blijken dat die oplossing helemaal niet zo gemakkelijk is. Uiteindelijk moet er alsnog betaald worden. Mét rente.
Obama speelt een complex politiek spel. De Republikeinen hadden al heel lang de vurige wens om de belastingmaatregelen van voormalig president Bush te handhaven, en Obama wist dat als geen ander. Hijzelf wilde deze maatregelen, die het belastingregime vlakker en dus minder progressief maken, juist heel graag afschaffen. Dan zouden rijke mensen exponentieel méér belasting gaan betalen. Met de inkomsten wilde Obama een uitbreiding van de sociale voorzieningen financieren. Met hun recente electorale winst hebben de Republikeinen echter een stokje kunnen steken voor de belastingverhoging van de president. Daarmee valt de financiering van Obama’s sociale programma weg. Een tekort op de begroting weerhoudt hem er echter niet van om zijn sociale programma’s gewoon tóch door te laten gaan. Sterker nog: hij laat zijn streven om de belastingmaatregelen van Bush te schrappen alleen vallen als de Republikeinen instemmen met verlenging van bepaalde werkloosheidsuitkeringen.
Dit betekent dat de overheidsinkomsten lager zullen uitvallen dan verwacht, terwijl de uitgaven niet evenredig verlaagd worden. Het begrotingstekort neemt toe, en daarmee ook de staatsschuld. De fiscal conservatives van de Republikeinse Partij denken dat ze door belastingverhoging te dwarsbomen een overwinning hebben geboekt, maar ze komen bedrogen uit: de burger draait hoe dan ook op voor de kosten. Het begrotingstekort zal leiden tot een (nog) hogere staatsschuld, en dus tot een verdere verzwakking van de economie. Obama zal dat goedpraten door te claimen dat het begrotingstekort binnen de perken was gebleven als hij de belastingen had mogen verhogen. Dat is echter een drogredenering: de Republikeinen hadden in eerste instantie voorgesteld dat de kosten van de nu dus verlengde uitkeringsregeling gedekt moesten worden door elders te bezuinigen. Op die manier zouden zowel belasting als staatsschuld niet hoeven te verhogen.
Nu wordt gekozen voor de “gemakkelijke” oplossing: de overheid neemt er méér taken bij. Daarvoor zal de burger moeten opdraaien, linksom of rechtsom. Als het dan niet via belastingverhoging gaat, dan gaat het wel via het oplopen van de nu al torenhoge staatsschuld. De Republikeinen denken dat ze slim bezig zijn, maar het zal blijken dat die oplossing helemaal niet zo gemakkelijk is. Uiteindelijk moet er alsnog betaald worden. Mét rente.
Abonneren op:
Posts (Atom)